Heidegger and Derrida: Reflections on Time and Language

با قوی‌تر شدن طلسم ژاک دریدا، با ترجمه‌ها و تحلیل‌های بیشتری که هر فصل ظاهر می‌شود، می‌توان - و ضروری - تعیین کرد که چه چیزی در آثار او واقعاً جدید است و چه چیزی سنت‌های فلسفی و ادبی را ادامه می‌دهد. اگرچه پیش از این از مارتین هایدگر به عنوان پیشگام ساختارشکنی یاد شده بود، اما هرمان راپاپورت اولین کسی است که ارتباط بین نوشته‌های فیلسوف آلمانی و دریدا را ایجاد کرد.

هایدگر و دریدا در مورد پذیرش فیلسوف فرانسوی بحث می‌کند. برخی مضامین هایدگری و بسط یا واژگونی آنها. اما راپاپورت چیزی بیش از نشان دادن چگونگی ساختارشکنی بر پایه‌های فلسفی که هایدگر (و همچنین هگل، نیچه و فروید) گذاشته‌اند، انجام می‌دهد. در جامع ترین مطالعه آثار دریدا تا به امروز، او به مشکل نوشتن تاریخ فکری درباره شخصیتی می پردازد که امکان چنین ساختی را زیر سوال برده است و نگرانی های دریدا با تاریخ یهود را در رابطه با تفکر غربی تصدیق می کند.

As the spell of Jacques Derrida grows stronger, with more translations and analyses appearing every season, it is possible--and necessary--to determine what in his work is truly new and what continues philosophical and literary traditions. Although Martin Heidegger ahs been mentioned before as a precursor of deconstruction, Herman Rapaport is the first to develop the connections between the writings of the German philosopher and Derrida.

Heidegger and Derrida discusses the French philosopher's adoption of certain Heideggerean themes and his extension or overturning of them. But Rapaport does more than show how deconstruction builds on the philosophical foundations laid by Heidegger (and also by Hegel, Nietzsche, and Freud). In the most comprehensive study of Derrida's works to date, he tackles the problem of writing an intellectual history about a figure who has put into question the possibility of such a construction and acknowledges Derrida's concerns with Jewish history in relation to Western thought.