Hegel’s Epistemological Realism: A Study of the Aim and Method of Hegel’s Phenomenology of Spirit

دامنه این مطالعه هم جاه طلبانه و هم متوسط ​​است. یکی از جاه طلبی های آن ادغام مجدد نظریه دانش هگل در جریان اصلی معرفت شناسی است. دیدگاه‌های هگل با در نظر گرفتن شک‌گرایی کلاسیک و معرفت‌شناسی مدرن شکل گرفت و او غالباً آشنایی زیاد با دیدگاه‌های دیگر و دشواری‌هایی را پیش‌فرض می‌گیرد. بنابراین، قرار دادن بحث هگل در چارچوب معرفت شناسی سنتی و معاصر برای تفسیر صحیح مسائل، استدلال ها و دیدگاه های او ضروری است. بر این اساس، این مطالعه موضوع محور است. من مسئله و روش هگل را با قرار دادن آنها در چارچوب سکستوس امپریکوس، دکارت، کانت، کارنپ و ویلیام آلستون تحلیل می کنم. من به چند دلیل به جای یک تجربه‌گرای مدرن مانند لاک یا هیوم، درباره کارنپ بحث می‌کنم. یکی این که خود هگل در فصل اول پدیدارشناسی یک پیش فرض اساسی تجربه گرایی مدرن، آموزه «دانش از طریق آشنایی» را رد می کند، فصلی که نمی توان آن را در چارچوب این مطالعه بازسازی کرد.

The scope of this study is both ambitious and modest. One of its ambitions is to reintegrate Hegel's theory of knowledge into main stream epist~ology. Hegel's views were formed in consideration of Classical Skepticism and Modern epistemology, and he frequently presupposes great familiarity with other views and the difficulties they face. Setting Hegel's discussion in the context of both traditional and contemporary epistemology is therefore necessary for correctly interpreting his issues, arguments, and views. Accordingly, this is an issues-oriented study. I analyze Hegel's problematic and method by placing them in the context of Sextus Empiricus, Descartes, Kant, Carnap, and William Alston. I discuss Carnap, rather than a Modern empiricist such as Locke or Hume, for several reasons. One is that Hegel himself refutes a fundamental presupposition of Modern empiricism, the doctrine of "knowledge by acquaintance," in the first chapter of the Phenomenology, a chapter that cannot be reconstructed within the bounds of this study.