Hegel and the Present of Art’s Past Character

این کتاب مفهوم هگل از «پایان هنر» - یا به‌طور دقیق‌تر، «شخصیت گذشته هنر» - را نه تنها به‌عنوان بخشی از تاریخ فلسفه، بلکه به‌عنوان یک روش شناسی انتقادی و تفسیری زنده بازمی‌یابد. به حضور شخصیت گذشته هنر در هگل و فلسفه و زیبایی شناسی معاصر می پردازد.

سهم نوآورانه کتاب در یکسان کردن تز هگلی با بحث‌های هنر و فلسفه معاصر است. نویسنده نه تنها یک تفسیر هگلی ارائه می‌کند، بلکه ایده‌ی شخصیت گذشته هنر را در مضامینی نیز به کار می‌گیرد که هم با فلسفه هگل مرتبط هستند، مانند انقلاب فرانسه و دولت مدرن، زیبایی‌شناسی کانتی، و مذهب و فضای مقدسی که برای آن آشکار شده است. هنر، و فراتر رفتن از هگل، مانند شعر سلان، انتقاد گرامشی از کروچه، حقوق بشر، و حتی گروه راک گرانج پرل جم. برعکس، چنین کاوش‌های غیر هگلی به روشن‌تر شدن چیزی که ممکن است شبیه رشته خاصی از زیبایی‌شناسی هگل باشد، کمک می‌کند، اما می‌تواند برای روشن کردن برخی انگیزه‌های اصلی فلسفه او استفاده شود. تفسیر نویسنده از شخصیت گذشته هنر، ارزش کامل، جذابیت و استحکام فلسفی تز هگل را به دست می‌آورد، در حالی که تفسیر آن را در قالب انحلال کامل عنصر زیبایی‌شناختی در عنصر فلسفی رد می‌کند.

هگل و شخصیت گذشته هنر مورد توجه محققان و دانشجویان پیشرفته ای خواهد بود که بر روی هگل، فلسفه هنر و زیبایی شناسی، تاریخ فلسفه، فلسفه سیاسی، و نظریه هنر کار می کنند. p>

This book reclaims Hegel’s notion of the “end of art”—or, more precisely, of “art’s past character”—not just as a piece of the history of philosophy but as a living critical and interpretive methodology. It addresses the presence of the past character of art in both Hegel and contemporary philosophy and aesthetics.

The book’s innovative contribution lies in unifying the Hegelian thesis with discussions of contemporary art and philosophy. The author not only offers a Hegelian exegesis but also applies the idea of the past character of art to themes that are related to both Hegel’s philosophy, such as the French Revolution and the modern state, Kantian aesthetics, and religion and the sacred space disclosed for art, and going beyond Hegel, such as Celan's poetry, Gramsci's criticism of Croce, human rights, and even the grunge rock band Pearl Jam. Conversely, such non-Hegelian explorations will help enlighten what may look like a specific thread of Hegel’s aesthetics, but can be used to shed light on some core motives of his philosophy. The author’s interpretation of art’s past character reclaims the full value, attractiveness, and philosophical soundness of Hegel’s thesis, while rejecting its interpretation in terms of a complete dissolution of the aesthetic element into the philosophical one.

Hegel and the Present of Art’s Past Character will be of interest to scholars and advanced students working on Hegel, philosophy of art and aesthetics, history of philosophy, political philosophy, and art theory.