Heart Failure and Arrhythmias

نارسایی قلبی یک نهاد بالینی است که با ترکیب خاصی از علائم و نشانه‌ها مشخص می‌شود. اگرچه نه تعریفی که تمام جنبه های آن را پوشش دهد و نه معیارهای پذیرفته شده ای برای ارزیابی شدت آن وجود دارد، اما این مرحله پایانی بسیاری از بیماری های مختلف قلبی است که در بیشتر موارد با پیش آگهی ضعیف همراه است. تقریباً 50٪ از بیماران مبتلا به نارسایی پیشرفته قلبی در اثر نارسایی پمپ جان خود را از دست می دهند، در حالی که نیمی دیگر به طور ناگهانی و غیر منتظره به دلیل ریتمی تاکیار بطنی تسلیم می شوند. اگرچه اختلال در عملکرد بطن چپ عامل خطر اصلی است، مرگ ناگهانی ممکن است در موارد کمتر شدید نارسایی قلبی رخ دهد. در برخی بیماری‌های قلبی، مانند کاردیومیوپاتی اتساع، بروز آریتمی‌های بطنی ممکن است مستقیماً با بیماری قلبی زمینه‌ای مرتبط باشد، زیرا فراوانی و شدت (طبقه‌بندی پایین) نابجای بطنی به اختلال بطن چپ مرتبط نیست. درمان تاکی آریتمی بطنی هنوز یک مشکل حل نشده است، به ویژه در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی که بیشترین نیاز را به آن دارند. اکثریت قریب به اتفاق عوامل ضد آریتمی، کم و بیش منفی هستند و بنابراین ممکن است به طور قابل ملاحظه ای اختلالات بطنی را تشدید کنند. رویکردهای غیردارویی - مانند کاشت دفیبریلاتور - همچنان به جراحی بزرگ با افزایش خطر مرتبط با نارسایی قلبی برای بیمار نیاز دارند. هنوز هیچ توافقی در مورد معیارهای ارزیابی موثر بودن درمان، چه برای نارسایی قلبی و چه برای تاکی آریتمی بطنی، حاصل نشده است.

Heart failure is a clinical entity characterized by a certain combination of symptoms and signs. Although there is neither a definition covering all aspects of it nor any generally accepted criteria for evaluating its severity, it is the endstage of many different heart diseases, in most cases associated with a poor prognosis. Approximately 50% of the patients with advanced heart failure die from pump failure, whereas the other half succumb suddenly and unexpectedly due to ventricular tachyar­ rhythmias. Although impaired left ventricular function is the main risk factor, sudden death may already occur in less severe cases of heart failure. In certain cardiac diseases, such as dilative cardiomyopathy, the occurrence of ventricular arrhythmias may be related directly to the underlying heart disease, as the frequency and severity (Lown classifica­ tion) of ventricular ectopics are not related to left ventricular impair­ ment. Treatment of ventricular tachyarrhythmias is still an unsolved prob­ lem, especially in patients with heart failure, who need it the most. The vast majority of antiarrhythmic agents are more or less negatively ino­ tropic and may therefore substantially aggravate ventricular impair­ ment. Nonpharmacological approaches - such as the implantation of a defibrillator - still require major surgery with the associated increased risk to the patient in heart failure. No agreement has yet been reached on the criteria for evaluating how effective treatment has been, either for heart failure or for ventricular tachyarrhythmias.