Hart Crane: A Re-Introduction

هارت کرین اولین بار در سال 1989 منتشر شد. نسخه‌های آرشیو مینه‌سوتا از فناوری دیجیتال استفاده می‌کند تا کتاب‌هایی را که مدت‌ها در دسترس نبودند، دوباره در دسترس قرار دهد، و بدون تغییر از نسخه‌های اصلی انتشارات دانشگاه مینه‌سوتا منتشر شده‌اند.

بیش از نیم قرن پس از مرگ او، کار هارت کرین (1899-1932) در درک ما از شعر قرن بیستم آمریکا نقش اساسی دارد. در طول زندگی کوتاه کرین، معاصران کرین به سختی از کنار «پسر خروشان» که بیش از حد نوشیدنی می‌نوشید و ماشین‌های تحریر را از پنجره پرتاب می‌کرد، می‌دیدند. در سال‌های اخیر، او به‌عنوان نوعی «آخرین شاعر» شناخته شده است که تنها مضمونش خودباختگی است و خود نمونه‌ای از فروپاشی شعر در عصر مدرن است. با در نظر گرفتن ارزش گذاری رابرت لاول در سال 1961 از کرین و قدرت او برای صحبت از "مرکز چیزها"، وارنر برتوف در این کتاب شخصیت و نیروی اساسی دستاورد هنوز مشکل ساز کرین را دوباره ارزیابی می کند. اگرچه او حجم قابل توجهی از تفسیر آثار کرین را در نظر می گیرد، اما هدف اصلی او نگاهی دوباره به خود اشعار و به نامه های روشن (و درخشان) شاعر است. این رویکرد، نخست، برتوف را قادر می‌سازد تا ظهور و توسعه سبک غزلیات کرین را دنبال کند - هنری که آشفتگی شهر مدرن را به شکل فشرده بازسازی می‌کند. او سپس پیشینه و جامعه تاریخی را که تخیل خلاق کرین را تغذیه می‌کرد، بررسی می‌کند و برداشت کرین از شعر مدرن ایده‌آل را ارزیابی می‌کند: شعری از خلسه که با هنر معماری خلق شده است. فصل آخر او به پل اختصاص دارد، مجموعه غزلی جاه طلبانه که اوج و پایان کار کرین بود. تاکید برتوف در تمام طول این مدت بر زیبایی و قدرت اشعار فردی، و بر سلامت عقل، زیرکی، و احساس هدف است که به هوش کاری کرین کمک می کند.

Hart Crane was first published in 1989. Minnesota Archive Editions uses digital technology to make long-unavailable books once again accessible, and are published unaltered from the original University of Minnesota Press editions.

More than half a century after his death, the work of Hart Crane (1899–1932) remains central to our understanding of twentieth-century American poetry. During his short life, Crane's contemporaries had difficulty seeing past the "roaring boy" who drank too much and hurled typewriters from windows; in recent years, he has come to be seen as a kind of "last poet" whose only theme is self-destruction, and who himself exemplifies the breakdown of poetry in the modern age. Taking as a point of departure Robert Lowell's 1961 valuation of Crane and his power to speak from "the center of things," Warner Berthoff in this book reappraises the essential character and force of Crane's still problematic achievement. Though he takes into account the substantial body of commentary on Crane's work, his primary intent is to look afresh at the poems themselves, and at the poet's clear-eyed (and brilliant) letters. This approach enables Berthoff, first, to track the emergence and development of Crane's lyric style—an art that recreates, in compact form, the turbulence of the modern city. He then explores the background and historical community that nourished Crane's creative imagination, and he evaluates Crane's conception of the ideal modern poetic: a poetry of ecstasy created with architectural craft. His final chapter is devoted to The Bridge, the ambitious lyric suite that proved to be the climax and terminus of Crane's work. Berthoff's emphasis throughout is on the beauty and power of individual poems, and on the sanity, shrewdness, and sense of purpose that informed Crane's working intelligence.