Harold Macmillan and Britain’s World Role

وقتی هارولد مک میلان در سال 1957 نخست وزیر شد، بریتانیا به نقطه حساسی در تاریخ معاصر خود رسیده بود. هنوز شواهدی از موقعیت بریتانیا به عنوان یک قدرت بزرگ وجود داشت، با این حال تحقیر سال قبل در سوئز اعتبار آن را تضعیف کرده بود. این جلد با در نظر گرفتن حوزه‌های کلیدی سیاست خارجی - نشست سران، خاورمیانه، دفاع، امپراتوری و اروپا - به تلاش‌های مک میلان برای ایجاد یک برنامه جدید سیاست خارجی پس از سوئز می‌پردازد. بر اساس تحقیقات در آرشیوهای عمومی و خصوصی در بریتانیا، آمریکا و آلمان، هارولد مک میلان و نقش جهانی بریتانیا یک ارزیابی مجدد انتقادی از سیاست خارجی بریتانیا بین سال‌های 1957 و 1963 ارائه می‌کند و به این موضوع می‌پردازد که مک میلان تا چه حد موفقانه به سؤال اصلی خود پاسخ داد: «چرا بریتانیا باید بماند. در بازی بزرگ؟'

When Harold Macmillan became prime minister in 1957, Britain had reached a critical point in its contemporary history. There was still evidence of Britain's status as a great power, yet the previous year's humiliation at Suez had undermined its credibility. By taking key areas of overseas policy - summitry, the Middle East, defence, Empire, and Europe - this volume looks at Macmillan's attempts to establish a new foreign policy agenda after Suez. Based on research in public and private archives in Britain, America and Germany, Harold Macmillan and Britain's World Role offers a critical reappraisal of British foreign policy between 1957 and 1963, addressing how successfully Macmillan answered his own key question: 'Why should the UK stay in the big game?'