Harderian Glands: Porphyrin Metabolism, Behavioral and Endocrine Effects

غدد هاردرین که برای اولین بار توسط Jacob Harder در دو گونه گوزن در سال 1694 توصیف شد، غدد بزرگ و داخل مداری هستند که به استثنای چند مورد، در همه مهره داران خشکی یافت می شوند. مطمئناً اندازه نسبتاً بزرگ آنها، سن فیلوژنتیک آنها و حفظ مداوم آنها در همه گروه ها به محض ظهور آنها از یک محیط آبی به یک محیط هوا / زمین، از این نتیجه منطقی پشتیبانی قوی می کند که احتمالاً نقش مهمی در سازگاری فیزیولوژیکی با زندگی زمینی ایفا می کنند. . با این حال، تعداد کمی از زیست شناسان می دانند که این غدد چیست یا کجا هستند. به دلایل مختلف، غدد هاردری آنچنان که شایسته است مورد توجه قرار نگرفته و در نتیجه آثار منتشر شده موجود کمیاب و در سراسر ادبیات جهان پراکنده شده است. وضعیت فعلی به طرز قابل توجهی شبیه به وضعیتی است که در مورد غده صنوبری قبل از اواسط دهه 1960 وجود داشت. ه. ، ادبیات پراکنده، عملکرد ناشناخته، محققین کم، و علاقه کم. با این حال، پس از چند مقاله کلیدی، علاقه به غده صنوبری گسترش یافت و به زودی افزایش انفجاری در دانش و درک غده صنوبری رخ داد و امروز نیز ادامه دارد. آیا تاریخ تکرار خواهد شد؟ در ابتدا، چند نفر از ما در مورد مطلوب بودن یک سمپوزیوم غیررسمی در مورد غدد هاردری بحث کردیم.

Harderian glands, first described by Jacob Harder in two species of deer in 1694, are large, intraorbital glands which, with but few exceptions, are found in all land vertebrates. Certainly, their relatively large size, their phylogenetic age, and persistent conservation in all groups as they emerged from an aqueous to an air/land environment lend strong support to the logical deduction that they probably play an important role in the physiological adaptation to terrestrial life. Yet, few biologists know even what or where these glands are. For a variety of reasons, the Harderian glands have not received the attention they deserve and, as a result, the published works available have been scarce and scattered throughout the world literature. The current situation is remarkably similar to that which existed in regard to the pineal gland prior to the mid-1960s, i. e. , scattered literature, unknown function, few investigators, and little interest. Yet, following a few key papers, interest in the pineal gland expanded and soon an explosive increase in the knowledge and understanding of the pineal gland took place and continues today. Will history repeat itself? Originally, a few of us discussed the desirability of an informal Symposium on the Harderian glands.