Hannah Arendt: Life is a Narrative

در این جلد، بر اساس سلسله سخنرانی‌های الکساندر که در دانشگاه تورنتو ایراد کرد، جولیا کریستوا جنبه‌های فلسفی کار هانا آرنت را بررسی می‌کند: درک او از مفاهیمی مانند زبان، خود، بدن، فضای سیاسی و زندگی. . هدف کریستوا روشن کردن تناقضات در اندیشه آرنت و همچنین برداشت های نادرست درباره دیدگاه های سیاسی و فلسفی او است.

دو فصل اول توضیح می دهد که چگونه آرنت از یک برداشت اصلی از روایت انسانی پیروی می کند، مانند زندگی، عمل و حتی فکر، تنها زمانی انسان است که بتوان آنها را روایت کرد و از این رو با افراد دیگری به اشتراک گذاشت که از طریق یادآوری خاطره، داستان را کامل می‌کنند و تاریخ را به نشانه‌ای متراکم، به مکاشفه‌ای از "کی" تبدیل می‌کنند. فصل سوم بر آثار آرنت در رابطه با هم عصرانش در قرن بیستم، به ویژه ایزاک دینسن، برشت، کافکا و ناتالی ساروت تمرکز دارد. در دو فصل آخر، در مورد بدن و مفهوم کانتی قضاوت، کریستوا یک کاوش انتقادی ظریف از نادیده گرفتن جهان ناخودآگاه توسط آرنت ارائه می دهد که توسط روانکاوی باز شده است، کاوشی که به طور متناقض، نیروی سیاسی پذیرش آرنت را آشکار می کند. خود را به عنوان یک زن و یهودی.

تبیین کریستوا از «فلسفه روایت» آرنت روشن، منسجم، نیرومند و اغلب پرشور است. در آمریکای شمالی درباره کارهای سیاسی آرنت مطالب زیادی نوشته شده است، اما در مورد تلاش های فلسفی تر او کمی نوشته شده است. هانا آرنت: زندگی یک روایت است، دلیل قانع کننده ای را بیان می کند که شاید آرنت تنها فیلسوف سیاسی واقعی قرن بیستم باشد.

In this volume, based on the series of Alexander Lectures she delivered at the University of Toronto, Julia Kristeva explores the philosophical aspects of Hannah Arendt's work: her understanding of such concepts as language, self, body, political space, and life. Kristeva's aim is to clarify contradictions in Arendt's thought as well as correct misapprehensions about her political and philosophical views.

The first two chapters describe how Arendt followed an original conception of human narrative, such that life, action, and even thought, are only human when they can be narrated and thus shared with other persons who, through the evocation of memory, complete the story and make history into a condensed sign, into a revelation of the 'who.' The third chapter concentrates on Arendt's work in relation to her twentieth-century contemporaries, especially Isak Dinesen, Brecht, Kafka, and Nathalie Sarraute. In the last two chapters, on the body and the Kantian concept of judgment, Kristeva offers a subtle critical exploration of Arendt's ignoring of the world of the unconscious opened up by psychoanalysis, an exploration that, paradoxically, reveals the political force of Arendt's acceptance of herself as woman and Jew.

Kristeva's account of Arendt's 'philosophy of narrative' is clear, coherent, forceful, and often impassioned. Much has been written in North America about Arendt's political work, but little about her more philosophical endeavours. Hannah Arendt: Life Is a Narrative makes a compelling case that Arendt may be the twentieth century's only true political philosopher.