Handlungsanweisungen: Sprachliche Spezifikation teilautonomer Aktivität

دستورالعمل‌ها معمولاً به‌عنوان برنامه‌های عملی شفاهی شناخته می‌شوند که یک بازیگر باید به شدت از آنها پیروی کند. با این حال، اگر بازیگر بتواند تا حدی مستقل عمل کند، این دیدگاه منجر به مشکلاتی می شود. در این صورت، چگونه یک دستورالعمل باید رفتار کنشگر را هدایت کند بدون اینکه در عین حال استقلال او را در انجام عمل محدود کند؟ هنینگ لوبین در کتاب خود یک رویکرد جایگزین را انتخاب می‌کند: دستورالعمل‌ها تنها به‌عنوان پایه‌ای برای یک فرآیند برنامه‌ریزی درک می‌شوند که سایر شایستگی‌های بازیگر مانند ادراک بصری، تجربه و دانش نیز به آن کمک می‌کنند. نویسنده اشکال زبانی آموزش را با ساختارهای مفهومی مقایسه می کند و قواعد خاصی را از آنها استخراج می کند که می تواند به طرح های فعالیت به عنوان منابع برنامه ریزی منجر شود. در نهایت، نویسنده استفاده از چنین منابع برنامه ریزی در سیستم های بتنی را مورد بحث قرار می دهد.

Handlungsanweisungen werden traditionell als sprachlich geäußerte Aktionspläne aufgefaßt, denen ein Akteur strikt zu folgen hat. Diese Auffassung führt allerdings dann zu Problemen, wenn der Akteur teilweise autonom handeln kann. Wie soll eine Handlungsanweisung in diesem Fall das Verhalten des Akteurs lenken, ohne zugleich seine Autonomie in der Handlungsausführung einzuschränken? Henning Lobin wählt in seinem Buch einen alternativen Ansatz: Handlungsanweisungen werden lediglich als Basis für einen Planungsprozeß verstanden, zu dem auch andere Kompetenzen des Akteurs wie visuelle Wahrnehmung, Erfahrung und Wissen beitragen. Der Autor vergleicht die sprachlichen Instruktionsformen mit konzeptuellen Strukturen und leitet daraus bestimmte Regeln ab, die zu Aktivitätsschemata als Planungsressourcen führen können. Abschließend diskutiert der Autor die Nutzung von derartigen Planungsressourcen in konkreten Systemen.