Handbuch Organisationstypen

جامعه شناسی سازمانی برای توصیف موضوع خود با یک اصطلاح کلی، یعنی سازمان، استفاده می شود. اما به ناچار همیشه با انواع خاصی از سازمان ها سروکار دارد، خواه شرکت ها، ادارات، کلیساها، احزاب، انجمن ها، مدارس، بیمارستان ها، سازمان های رفاهی یا اعتراضی باشند. با این پیشینه، یکی از مشکلات محوری جامعه شناسی سازمانی همواره مسئله گونه شناسی قابل استفاده سازمان ها بوده است. از یک طرف، یک پایه نظری متقاعد کننده - علیرغم برخی پیشنهادات برجسته (نگاه کنید به Blau/Scott، Etzioni، Parsons، Mintzberg) - به اندازه کافی موفق نبوده است، از طرف دیگر نیاز به تعیین و توصیف در تحقیقات و همچنین وجود دارد. در زمینه های کاربردی انواع سازمانی فردی.
کتاب راهنما با گردآوری دانش موجود در مورد انواع مختلف سازمان - بدون حل نهایی مشکل نظری شکل‌گیری گونه‌شناسی - سعی در رفع این نیاز دارد.

پس از تأمل مقدماتی در مورد مشکلاتی که هنگام تلاش برای شکل‌دهی گونه‌شناسی جامعه‌شناختی قابل قبول سازمان‌ها به وجود می‌آیند، کتاب راهنما به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود. بر اساس تمایز عملکردی جامعه، در بخش اول، انواع سازمان‌های شناخته شده و محاوره‌ای در انواع ساختاری و توسعه‌ای مربوطه (شرکت، دانشگاه، بیمارستان، مهمانی، باشگاه ورزشی، انجمن بهزیستی) ارائه می‌شوند. ، و غیره.). در بخش دوم، انواع سازمان‌ها در سطح بالاتری از انتزاع خلاصه می‌شوند (سازمان‌های مذهبی، سازمان‌های حرفه‌ای، سازمان‌های اجباری، سازمان‌های سیاسی و غیره). در نهایت، بخش سوم انواع خاصی را - که به طور متناقض فرموله شده است - توصیف می کند (مانند تعاونی ها، بنیادها، سازمان های شبکه، "سازمان های متا"، جنبش

Die Organisationssoziologie ist es gewohnt, ihren Gegenstand mit einem allgemeinen Begriff, dem der Organisation, zu bezeichnen; sie befaßt sich zwangsläufig aber stets mit besonderen Typen der Organisation, seien es Unternehmen, Verwaltungen, Kirchen, Parteien, Verbände, Schulen, Krankenhäuser, Wohlfahrts- oder Protestorganisationen. Zu den zentralen Problemen der Organisationssoziologie gehört vor diesem Hintergrund seit jeher die Frage nach einer brauchbaren Typologie der Organisationen. Ist auf der einen Seite eine theoretisch überzeugende Fundierung – trotz einiger prominenter Vorschläge (siehe Blau/Scott, Etzioni, Parsons, Mintzberg) – nur unzureichend gelungen, besteht auf der anderen Seite doch in der Forschung wie auch in Anwendungskontexten Bedarf für die Bestimmung und Charakterisierung einzelner Organisationstypen.
Das Handbuch sucht diesem Bedarf zu entsprechen, indem es das vorhandene Wissen zu verschiedenen Typen der Organisation zusammenstellt – ohne das theoretische Problem der Typologiebildung abschließend zu lösen.

Nach einer einleitenden Reflexion der Schwierigkeiten, die sich beim Versuch der Bildung soziologisch plausibler Typologien der Organisationen stellen, gliedert sich das Handbuch in drei Hauptteile. Orientiert an der funktionalen Differenzierung der Gesellschaft werden im ersten Teil zunächst einschlägig bekannte und alltagssprachlich entsprechend auch bezeichnete Organisationstypen in ihrer jeweiligen Strukturtypik und Entwicklung dargestellt (das Unternehmen, die Universität, das Krankenhaus, die Partei, der Sportverein, der Wohlfahrtsverband etc.). Im zweiten Teil werden Typen der Organisation auf einer höheren Abstraktions¬ebene zusammenfassend beschrieben (religiöse Organisationen, professionelle Organisationen, Zwangsorganisationen, politische Organisationen etc.). Der dritte Teil schließlich beschreibt – paradox formuliert – Sondertypen (z.B. Genossenschaften, Stiftungen, Netzwerkorganisationen, „Metaorganisationen“, Beweg