Handbook of Bioethics: Taking Stock of the Field from a Philosophical Perspective

به طور کلی، تاریخچه نظریه فضیلت به خوبی مستند شده است (شرمن، 1997؛ اونیل، 1996). رابطه آن با پزشکی نیز در کار ما و دیگران ثبت شده است (پلگرینو و توماسما، 1993b؛ 1996؛ درن، 1994؛ الوس، 1990). نشریات عمومی بر اهمیت آموزش جوانان در اعمال نیک تاکید می کنند. با این حال، محبوبیت آموزش در فضیلت به طور گسترده به عنوان بخشی از واکنش محافظه کارانه به جامعه لیبرال مدرن تلقی می شود. با توجه به تألیف برخی از این آثار توسط محافظه کاران حرفه ای مانند ویلیام بنت (1993؛ 1995)، این نگرانی معتبر است. به همین ترتیب، ممکن است از این بیم داشته باشید که پذیرش بیشتر نظریه فضیلت در پزشکی با دستور کار اجتماعی مربوط به عقب‌ماندگی همراه باشد. بدتر از آن، آیا تأیید مجدد نظریه فضیلت بر چالش‌های فراوان جهان‌بینی پست مدرن به گونه‌ای است که گویی اینها دغدغه‌های جدی نیستند؟ به هر حال، بازآفرینی گذشته وسوسه «رترو» دوران ماست. جستجو برای اطمینان بیشتر از آنچه اکنون می توانیم به دست آوریم، اکثر متفکران امروزی را به خود مشغول کرده است. انسان آرزوی وضوح و قطعیت های قدیمی را دارد (Engelhardt, 1991). از سوی دیگر، همان متفکرانی که مشتاق گذشته هستند، مانند انگلهارت گاهی اوقات، ممکن است بر شکاف تسلیم ناپذیر بین گذشته و حال تأکید کنند که واکنش پست مدرن را به همه نظام های تفکر روشنگری ایجاد می کند (1996).

In general, the history of virtue theory is well-documented (Sherman, 1997; O’Neill, 1996). Its relationship to medicine is also recorded in our work and in that of others (Pellegrino and Thomasma, 1993b; 1996; Drane, 1994; Ellos, 1990). General publications stress the importance of training the young in virtuous practices. Still, the popularity of education in virtue is widely viewed as part of a conservative backlash to modern liberal society. Given the authorship of some of these works by professional conservatives like William Bennett (1993; 1995), this concern is authentic. One might correspondingly fear that greater adoption of virtue theory in medicine will be accompanied by a corresponding backward-looking social agenda. Worse yet, does reaffirmation of virtue theory lacquer over the many challenges of the postmodern world view as if these were not serious concerns? After all, recreating the past is the “retro” temptation of our times. Searching for greater certitude than we can now obtain preoccupies most thinkers today. One wishes for the old clarity and certitudes (Engelhardt, 1991). On the other hand, the same thinkers who yearn for the past, like Engelhardt sometimes seems to do, might stress the unyielding gulf between past and present that creates the postmodern reaction to all systems of Enlightenment thought (1996).