Guy Maddin's My Winnipeg

گای مدین نمادین ترین فیلمساز کانادایی است. مدین از طریق اختراع مجدد ژانرهای فیلم نیمه فراموش شده، به حرکت درآوردن مجدد تکنیک های رها شده از تاریخ اولیه سینما، و شیوه ویرایش منحصر به فرد خود، مجموعه ای از آثار موفق منتقدانه را خلق کرده است که شبیه هیچ چیز دیگری در فیلم کانادایی نیست. وینی‌پگ من (2008)، که راجر ایبرت آن را یکی از ده فیلم برتر دهه اول قرن بیست و یکم نامید، شهرت بین‌المللی مدین را تثبیت کرده است.

در این ششم. دارن ورشلر می‌گوید استفاده مدین از تکنیک‌ها و رسانه‌هایی که خارج از کارنامه معمولی سینمای معاصر است، ما را ملزم می‌کند تا آنچه را که فکر می‌کنیم درباره ژانر مستند و حتی خود فیلم می‌دانیم، دوباره بررسی کنیم. ورشلر از طریق کاوش در دغدغه‌های موضوعی اصلی وینی‌پگ من - حافظه، آرشیو فرهنگی، و نحوه گردش افراد و اشیاء در فضای شهر - ادعا می‌کند که نتیجه فیلمی است که از نظر روان‌شناختی و کاملاً درست است بدون اینکه از نظر تاریخی دقیق باشد.

Guy Maddin is Canada's most iconoclastic filmmaker. Through his reinvention of half-forgotten film genres, his remobilization of abandoned techniques from the early history of cinema, and his unique editing style, Maddin has created a critically successful body of work that looks like nothing else in Canadian film. My Winnipeg (2008), which Roger Ebert called one of the ten best films of the first decade of the twenty-first century, has consolidated Maddin's international reputation.

In this sixth volume of the Canadian Cinema series, Darren Wershler argues that Maddin's use of techniques and media that fall outside of the normal repertoire of contemporary cinema require us to re-examine what we think we know about the documentary genre and even 'film' itself. Through an exploration of My Winnipeg's major thematic concerns - memory, the cultural archive, and how people and objects circulate through the space of the city - Wershler contends that the result is a film that is psychologically and affectively true without being historically accurate.