Grooming, Gossip, and the Evolution of Language

چه مغز بزرگی برای همه حرف های کوچکی که می کنیم داریم. این یک معمای تکاملی است که در نهایت در این کتاب جذاب درباره آنچه شایعات برای گونه‌های پرحرف ما انجام داده است معنا پیدا می‌کند. روانشناس رابین دانبار به شایعات به عنوان ابزاری برای نظم و انسجام اجتماعی نگاه می کند - بسیار شبیه به آراستگی بی پایانی که پسرعموهای ما به روابط اجتماعی خود تمایل دارند.

میمون‌ها و میمون‌ها، نزدیک‌ترین خویشاوندان بشریت، در شدت این روابط با دیگر حیوانات تفاوت دارند. تمام نظافت آن‌ها آنقدر به نظافت مربوط نمی‌شود، بلکه مربوط به محکم کردن پیوندها، دوست‌یابی و تأثیرگذاری بر همتایان پستانداران است. اما برای انسان‌های اولیه، نظافت به‌عنوان راهی برای موفقیت اجتماعی یک مشکل ایجاد می‌کرد: با توجه به گروه‌های اجتماعی بزرگ 150 نفری آن‌ها، اجداد اولیه ما باید تقریباً نیمی از زمان خود را برای نظافت یکدیگر صرف می‌کردند - باری غیرممکن. آنچه دانبار پیشنهاد می کند - و تحقیقات او، چه در حوزه نخستی شناسی و چه در حوزه شایعات، تأیید می کند - این است که انسان ها زبان را برای خدمت به همان هدف، اما بسیار کارآمدتر توسعه دادند. به نظر می رسد هیچ چیز بیهوده ای در مورد پچ پچ وجود ندارد، گروهی متنوع و پویا - خواه شکارچی، سرباز، یا همکار.

انسان شناسان مدت هاست که تصور می کردند که زبان در روابط بین مردان در طول فعالیت هایی مانند شکار ایجاد می شود. مطالعات اصلی و بسیار جالب دانبار چیز دیگری را نشان می دهد: این زبان در واقع در پاسخ به نیاز ما برای به روز نگه داشتن دوستان و خانواده تکامل یافته است. ما برای در ارتباط ماندن به گفتگو نیاز داشتیم و هنوز به روشی نیاز داریم که از راه دور، ایمیل یا هر فناوری ارتباطی دیگر ارضا نشود. همانطور که دانبار نشان می دهد، دنیای غیرشخصی فضای مجازی نیاز اولیه ما را برای تماس چهره به چهره برآورده نخواهد کرد.

از انتخاب شامپانزه‌ها تا گپ‌های ما در زمان استراحت قهوه، از علوم اعصاب گرفته تا دیرینه‌انتروپولوژی، آرایش، شایعات، و تکامل زبان دیدگاهی تحریک‌آمیز از آنچه ما را می‌سازد ارائه می‌کند. انسان، چیزی که ما را با هم نگه می دارد، و آنچه ما را متمایز می کند.

What a big brain we have for all the small talk we make. It's an evolutionary riddle that at long last makes sense in this intriguing book about what gossip has done for our talkative species. Psychologist Robin Dunbar looks at gossip as an instrument of social order and cohesion--much like the endless grooming with which our primate cousins tend to their social relationships.

Apes and monkeys, humanity's closest kin, differ from other animals in the intensity of these relationships. All their grooming is not so much about hygiene as it is about cementing bonds, making friends, and influencing fellow primates. But for early humans, grooming as a way to social success posed a problem: given their large social groups of 150 or so, our earliest ancestors would have had to spend almost half their time grooming one another--an impossible burden. What Dunbar suggests--and his research, whether in the realm of primatology or in that of gossip, confirms--is that humans developed language to serve the same purpose, but far more efficiently. It seems there is nothing idle about chatter, which holds together a diverse, dynamic group--whether of hunter-gatherers, soldiers, or workmates.

Anthropologists have long assumed that language developed in relationships among males during activities such as hunting. Dunbar's original and extremely interesting studies suggest otherwise: that language in fact evolved in response to our need to keep up to date with friends and family. We needed conversation to stay in touch, and we still need it in ways that will not be satisfied by teleconferencing, email, or any other communication technology. As Dunbar shows, the impersonal world of cyberspace will not fulfill our primordial need for face-to-face contact.

From the nit-picking of chimpanzees to our chats at coffee break, from neuroscience to paleoanthropology, Grooming, Gossip, and the Evolution of Language offers a provocative view of what makes us human, what holds us together, and what sets us apart.