Grief and the Hero: The Futility of Longing in the Iliad

غم و قهرمانتجربه آشیل از بیهودگی اندوه را در چارچوب مطالعه ایلیاد درباره خشم بررسی می کند. هیچ اقدامی نمی تواند مرگ دوستش پاترکلوس را خنثی کند، اما تجربه مرگ او را وادار می کند که طوری رفتار کند که گویی می تواند به چیزی ترمیم کننده دست یابد. غم و قهرمان به جای این که تصور کند غم و اندوه باعث خشم می شود، همانطور که اکثر محققان انجام داده اند، به بازنمایی شعر از منشأ این احساسات توجه زیادی می کند. در ایلیاد، تنها غم آشیل برای پاتروکلوس با کلمه pothê، "آرزو" همراه شده است. هیچ غم دیگری در شعر با این اصطلاح توصیف نشده است. ایلیاد اندوه آشیل را به عنوان گسست زندگی مشترک به تصویر می کشد - بینشی که روش جدیدی برای خواندن حماسه ایجاد می کند. ناراحتی آشیل او را به سمت افراط سوق می دهد و بین انزوای خود و جستجوی ابراز غم و اندوه عمومی در نوسان است. بین گریه فراوان و پی گیری بی امان نبرد؛ بین تهدیدهای مختلف مثله کردن، اعمال انتقام جویانه، و نذرهای دیگر. با این حال اشتیاق او برای زندگی مشترک با پاترکلوس وجه مشترک آن است. در اینجا بینش عمیق ایلیاد نهفته است. همه اعمال غم انگیز آشیل از اشتیاق او برای زندگی با پاترکلوس ناشی می شود و بنابراین همه این اعمال به معنای عمیق بیهوده هستند. او در آرزوی چیزی دست نیافتنی است - از بین بردن واقعیت مرگ. غم و اندوه و قهرمان نه تنها برای دانشمندان و شاگردان هومر بلکه برای همه انسان‌گرایان جذاب خواهد بود. از دست دادن، اشتیاق، و حتی انتقام زندگی بسیاری از انسان ها را تحت تاثیر قرار می دهد، و بینش ایلیاد طنین گسترده ای دارد.

Grief and the Hero examines Achilles’ experience of the futility of grief in the context of the Iliad’s study of anger. No action can undo his friend Patroklos’ death, but the experience of death drives him to behave as though he can achieve something restorative. Rather than assuming that grief gives rise to anger, as most scholars have done, Grief and the Hero pays close attention to the poem’s representation of the origin of these emotions. In the Iliad, only Achilles’ grief for Patroklos is joined with the word pothê, “longing”; no other grief in the poem is described with this term. The Iliad depicts Achilles’ grief as the rupture of shared life—an insight that generates a new way of reading the epic. Achilles’ anguish drives him to extremes, oscillating between self-isolation and seeking communal expressions of grief; between weeping abundantly and relentlessly pursuing battle; between varied threats of mutilation, deeds of vengeance, and other vows. Yet his yearning for life shared with Patroklos is the common denominator. Here lies the profound insight of the Iliad. All of Achilles’ grief-driven deeds arise from his longing for life with Patroklos, and thus all of these deeds are, in a deep sense, futile. He yearns for something unattainable—undoing the reality of death. Grief and the Hero will appeal not only to scholars and students of Homer but to all humanists. Loss, longing, and even revenge touch many human lives, and the insights of the Iliad have broad resonance.