Grammaticalization in the North: Noun Phrase Morphosyntax in Scandinavian Vernaculars

دسته بندی: زبانشناسی
ویرایش:  
نویسندگان: Dahl Ö.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 261 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 5 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 48,000

دانشگاه استکهلم، 2007. - 62 p. این کتاب درباره چه چیزی است
دو محله سوئدی Älvdalen و Överkalix به دلیل داشتن نامفهوم ترین ها از شهرت خاصی برخوردارند. از همه لهجه های سنتی سوئدی؛ در واقع، فاصله تا سوئدی استاندارد آنقدر زیاد است که طبیعی‌تر است که آنها را به عنوان زبان‌های جداگانه در نظر بگیریم. اگرچه فاصله جغرافیایی Älvdalen تا Överkalix تقریباً هزار کیلومتر است و این دو گونه در جهات کاملاً متفاوت توسعه یافته اند، هنوز تعدادی شباهت قابل توجه بین آنها وجود دارد. با توجه به ویژگی محافظه کارانه آنها، یافتن ویژگی های بسیاری که از دوره های قدیمی تر زبان حفظ شده اند و همچنین می توانند در سایر گونه های اسکاندیناوی از نظر جغرافیایی پیرامونی یافت شوند، شگفت آور نیست. اما جذاب‌تر پدیده‌هایی هستند که در اشکال پیشین گواهی‌شده‌ی زبان‌های اسکاندیناوی فقط به صورت جزئی وجود دارند و بنابراین باید نوآوری‌ها را نشان دهند. بیشتر این موارد مربوط به دستور زبان عبارات اسمی و دسته بندی های اسمی است، به عنوان مثال. بسیاری از کاربردهای عجیب و غریب از اشکال معین اسم ها، استفاده از صفت های گنجانده شده، و استفاده از حالت داتیو بازمانده در ساخت های ملکی. این پدیده ها در مناطق وسیعی در شمال سوئد و گاهی نیز در نواحی سوئدی زبان در فنلاند و استونی یافت می شوند یا یافت شده اند - منطقه ای گویش که من از آن به عنوان منطقه سوئدی پیرامونی یاد خواهم کرد. در سنت گویش‌شناختی، پدیده‌هایی که در اینجا به آنها اشاره می‌شود اغلب ذکر می‌شوند، اما معمولاً فقط به صورت گذرا. اخیراً محققان شروع به بررسی سیستماتیک تر آنها کرده اند، عمدتاً از نقطه نظر همزمان. من دریافتم که افزودن بعد دیاکرونیک حداقل از دو منظر ارزشمند است. دیدگاه اول نوع شناسی و مطالعه فرآیندهای دستوری سازی است: مسیرهای توسعه مورد بحث نسبتاً نادر است و تاکنون در هیچ جای دیگری به تفصیل مورد مطالعه قرار نگرفته است. دیدگاه دوم مربوط به تاریخ زبان اسکاندیناوی است: ما با نوآوری هایی سروکار داریم که خارج از تاریخچه زبان اصلی فرض شده در منابع مکتوب ارائه شده است. بنابراین یک چالش عمده ارائه فرضیه های قابل قبول در مورد منشاء و گسترش آنها است. در این کتاب، من به پدیده‌های شمال سوئد از هر دو منظر نزدیک خواهم شد. از آنجایی که دانش ما در مورد حقایق همزمان هنوز نسبتاً ناقص است، علیرغم کار پیشگامان محققانی مانند لارس اولوف دلسینگ، باید توجه قابل توجهی را به جنبه توصیفی مسئله نیز معطوف کنم.
همانطور که اشاره کردم، برخی گونه های موجود در منطقه سوئدی پیرامونی به اندازه کافی با استاندارد و از یکدیگر متفاوت هستند تا به عنوان زبان های جداگانه در نظر گرفته شوند. تمایز بین زبان‌ها و لهجه‌ها یک تمایز بسیار آزاردهنده است. در این مورد خاص (که البته به دور از منحصربفرد بودن است)، انواع مورد بحث با توجه به فاصله آنها از زبان استاندارد به طور قابل توجهی متفاوت است. از یک سو، به نظر می رسد اشتباه است که به älvdalska و överkalixmål به عنوان گویش ها، به ویژه به عنوان گویش های سوئدی اشاره کنیم، از سوی دیگر، این نیز بسیار عجیب است که تصور کنیم هر منطقه در سوئد زبان خاص خود را دارد. برای دور زدن این مشکل اصطلاحی، من از کلمه بومی استفاده خواهم کرد، که یک سنت ارجمند به عنوان یک اصطلاح عمومی برای یک تنوع محلی و غیراستاندارد در مقابل یک زبان استاندارد یا معتبر (در اصل لاتین)، صرف نظر از فاصله زبانی بین آنها استفاده می کنم. دو برای تنوع، گاهی اوقات به جای آن تنوع (محلی) را می گویم.

Stockholm University, 2007. - 62 p. What this book is about
The two Swedish parishes of Älvdalen and Överkalix enjoy certain fame for harbouring the most incomprehensible of all traditional Swedish dialects; indeed, the distance to Standard Swedish is great enough for it to be more natural to think of them as separate languages. Although the geographical distance from Älvdalen to Överkalix is almost a thousand kilometres, and the two varieties have developed in quite different directions, there are still a number of striking similarities between them. Given their generally conservative character, it is not astonishing to find many features that have been retained from older periods of the language and which can also be found in other geographically peripheral Scandinavian varieties. More intriguing, however, are phenomena that are only marginally present, if at all, in attested earlier forms of Scandinavian languages and that must thus represent innovations. Most of these concern the grammar of noun phrases and nominal categories, e.g. many peculiar uses of the definite forms of nouns, the use of incorporated adjectives, and the use of the still surviving dative case in possessive constructions. These phenomena are, or were, found over large areas in northern Sweden and sometimes also in the Swedish-speaking areas in Finland and Estonia – a dialect area that I shall refer to as the Peripheral Swedish area. In the dialectological tradition, the phenomena referred to here are often mentioned but usually only in passing. It is only fairly recently that researchers have begun to investigate them more systematically, mainly from a synchronic point of view. I find that the addition of the diachronic dimension is worthwhile from at least two perspectives. The first perspective is that of typology and the study of grammaticalization processes: the paths of development in question are relatively infrequent and have not so far been studied in detail anywhere else. The second perspective is that of the history of Scandinavian: we are dealing with innovations that have taken place outside of the assumed mainstream language history represented in written sources. A major challenge is thus to present plausible hypotheses about their origin and spread. In this book, I shall approach the northern Swedish phenomena from both these perspectives. Since our knowledge about the synchronic facts is still rather patchy, in spite of the pioneering work of researchers such as Lars-Olof Delsing, I must also devote considerable attention to the descriptive side of the problem.
As I mentioned, some varieties in the Peripheral Swedish area are different enough from the standard and from each other to merit being regarded as separate languages. The distinction between languages and dialects is a notoriously vexatious one. In this particular case (which is of course far from unique), the varieties under discussion vary considerably with respect to their distance from the standard language. On the one hand, it seems wrong to refer to älvdalska and överkalixmål as dialects, in particular as dialects of Swedish, on the other, it would also be rather strange to think of every parish in Sweden as having its own language. To circumvent this terminological problem, I shall use the word vernacular, which has a venerable tradition as a general term for a local, non-standard variety as opposed to a standard or prestige language (originally Latin), irrespective of the linguistic distance between these two. For the sake of variation, I shall sometimes say (local) variety instead.