Grammaire de la langue d'oil, ou Grammaire des dialectes français aux 12e et 13e siècles. Volume 2

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Burguy G.F.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 418 
زبان: French 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 27 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 44,000

گرامر زبان نفت یا گرامر لهجه های فرانسوی در قرن 12 و 13; به دنبال آن یک واژه نامه حاوی تمام کلمات زبان قدیمی موجود در اثر است.
برلین: W. Weber, 1882. — 418 p. The زبان‌های اویل زبان‌های رومی هستند که در بخش شمالی گل، سپس در شمال فرانسه، در جنوب بلژیک (بلژیک رومانسک) و در جزایر مانش توسعه یافته‌اند. نورمن‌ها. این شاخه شمالی گالو-رومی بستر سلتی بیشتری داشت و بیشتر تحت تأثیر ژرمنی بود تا پسر عموی گالو-رومی جنوبی خود، langue d'oc. اصطلاح " langue d'oïl هم به صورت مفرد و هم در جمع به کار می رود، این اصطلاح دو معنی متفاوت دارد:
در مفرد، «langue d'oïl» بر اساس سنتی ترین طبقه بندی، به معنای وسیع فرانسوی است. زبان شناسی عاشقانه عبارت la langue d'oïl دلالت بر این دارد که انواع دامنه d'oïl گویش های زبان فرانسوی هستند، یا به جای آن، گونه های متقابل قابل درک با فرانسوی هستند. (می‌توانیم با واژه دویچ که در زبان‌شناسی به زبان آلمانی متشکل از گویش‌های قابل فهم متقابل یا اصطلاح «اکسیتان» یا «زبان oc» اشاره می‌کند، تشبیه کنیم.
در جمع، استفاده از از "زبان های اویل" به این معنی است که زبان های متمایز در منطقه اویل وجود دارد: بریکن، بوربون، بورگینیون-مورواندیو، شامپاین، فرانک-کامتوآ، فرانسوی، گالو، لورن، ماین، نورمن، پیکارد، Poitevin-Saintongeais (Poitevin and Saintongeais) و والون. از این نظر، هر یک از زبان های این شاخه «زبان نفت» است. این دیدگاه از دهه 1970 توسعه یافته و با دیدگاه قبلی رقابت می کند.

Grammaire de la langue d'oil, ou Grammaire des dialectes français aux 12e et 13e siècles; suivie d'un glossaire contenant tous les mots de l'ancienne langue qui se trouvent dans l'ouvrage.
Berlin: W. Weber, 1882. — 418 p. Les langues d'oïl sont les langues romanes qui se sont développées dans la partie nord de la Gaule, puis dans la partie nord de la France, dans le sud de la Belgique (Belgique romane) et dans les îles Anglo-Normandes. Cette branche gallo-romaine du nord a conservé un substrat celtique plus important et a subi une plus grande influence du germanique que sa cousine gallo-romaine du sud, la langue d'oc. On rencontre le terme « langue d'oïl » aussi bien au singulier qu'au pluriel, le terme ayant deux sens différents :
Au singulier, la « langue d'oïl » est le français au sens large, d'après la classification la plus traditionnelle de la linguistique romane. L'expression la langue d'oïl implique que les variétés du domaine d'oïl sont des dialectes de la langue française, ou plutôt des variantes mutuellement intelligibles avec le français. (On peut faire le parallèle avec le terme deutsch, qui en linguistique désigne la langue allemande, composée de dialectes mutuellement intelligibles, ou encore le terme « occitan » ou « langue d'oc »).
Au pluriel, l'usage de « langues d'oïl » signifie qu'il y a des langues distinctes dans le domaine d'oïl : le berrichon, le bourbonnais, le bourguignon-morvandiau, le champenois, le franc-comtois, le français, le gallo, le lorrain, le mayennais, le normand, le picard, le poitevin-saintongeais (poitevin et saintongeais) et le wallon. Partant de ce point de vue, chacune des langues de cette branche est une « langue d'oïl ». Cette vision s'est développée depuis les années 1970 et fait concurrence à la précédente.