Governing Gaza: Bureaucracy, Authority, and the Work of Rule, 1917–1967

غزه که از اوایل قرن بیستم به دلیل ناآرامی سیاسی و درگیری های خشونت آمیز به هم ریخته بود، دستخوش حاکمان متعددی بوده است. هنوز بخشی از یک دولت مستقل نیست، به نظر می رسد بسیار استثنایی باشد که یک سایت آشکار برای مطالعه دولت باشد. ایلانا فلدمن خلاف این را ثابت می کند. او نشان می دهد که تمرکز بر نوار غزه اطلاعات زیادی را در مورد نحوه عملکرد دولت نه تنها در آن فضای کوچک جغرافیایی بلکه به طور کلی تر نشان می دهد. تجربه غزه نشان می دهد که بوروکراسی چقدر برای بقای دولت مهم است. فلدمن خدمات مدنی در غزه تحت قیمومیت بریتانیا (1917-1948) و دولت مصر (1948-1967) را تحلیل می کند. در این فرآیند، او چگونگی تولید و بازتولید اقتدار حاکم را روشن می کند. چگونه دولت حتی در شرایطی که غیرقابل دفاع به نظر می رسد، پابرجاست. و اینکه دولت چگونه بر مردم و مکان‌هایی که حکومت می‌کند تأثیر می‌گذارد و از آنها تأثیر می‌پذیرد.

با تکیه بر تحقیقات آرشیوی در غزه، قاهره، اورشلیم، و لندن، و همچنین دو سال تحقیق قوم‌نگاری با کارمندان بازنشسته دولتی در غزه. فلدمن دو رویه حاکم متمایز و از جهاتی متضاد را شناسایی می کند. او مکانیسم‌های «اقتدار تکراری» را روشن می‌کند که از نکات جزئی رویه‌های بوروکراتیک روزانه، مانند تکرار مراحل تشکیل پرونده، انباشت اسناد، و عادات کارمندان دولت به دست می‌آید. با نگاهی به ارائه خدمات، او رویه «دولت تاکتیکی» را برجسته می‌کند، یک شیوه حکومتی عمداً محدود که ادعاهای محدودی در مورد ظرفیت دولت دارد، تغییر در پاسخ به بحران و عملکرد بدون برنامه‌ریزی بلندمدت. این رویه این امکان را برای دولت فراهم کرد که بدون ادعای مشروعیت پیش برود: با معطل ماندن مسئله مشروعیت. فلدمن نشان می‌دهد که دولت‌های غزه با به کار بردن نظم بوروکراسی روزمره و استثنایی بودن رویه‌های تاکتیکی، توانستند تحت شرایط دشوار غزه، هرچند نه کنترل، مدیریت کنند.