Governance and Foreign Investment in China, India, and Taiwan: Credibility, Flexibility, and International Business

یو ژنگ این ایده را به چالش می کشد که دموکراسی پیش نیاز کشورهای در حال توسعه برای جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) و ترویج رشد اقتصادی است. او رابطه بین نهادهای سیاسی و سرمایه گذاری مستقیم خارجی را از طریق استفاده از تجزیه و تحلیل بین ملی و مطالعات موردی سه اقتصاد آسیایی که به سرعت در حال رشد هستند با تمرکز بر نقش "مناطق اقتصادی ویژه" (SEZ) خرد نهادی بررسی می کند.

سیستم اقتدارگرایانه چین امکان اصلاحات اقتصادی جسورانه و رادیکال را فراهم می کند، اما چین عمدتاً به دلیل محیط سرمایه گذاری معتبر فزاینده و همچنین تلاش های دولت مرکزی و محلی برای غلبه بر محدودیت های سرمایه گذاری، سرمایه گذاری مستقیم خارجی را جذب کرده است. نهادهای دموکراتیک هند تضمین سیاسی بیشتری به سرمایه گذاران خارجی می دهند، اما بازار آن تنها زمانی برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی مساعد شد که دولت سیاست های سرمایه گذاری انعطاف پذیرتری را اتخاذ کرد. گذار دموکراتیک تایوان تعادل اعتبار سیاست و انعطاف پذیری آن را تغییر داد، که برای اوج گیری اقتصادی و رشد پایدار این کشور ضروری بود.

ژنگ نتیجه می گیرد که درک دقیق تر از رابطه بین نهادهای سیاسی و سرمایه گذاری مستقیم خارجی از تحلیل دقیق حاصل می شود. ترتیبات نهادی که مستلزم یک مبادله بین اعتبار و انعطاف پذیری حکومت است.

Yu Zheng challenges the idea that democracy is the prerequisite for developing countries to attract foreign direct investment (FDI) and promote economic growth. He examines the relationship between political institutions and FDI through the use of cross-national analysis and case studies of three rapidly growing Asian economies with a focus on the role of microinstitutional “special economic zones” (SEZ).

China’s authoritarian system allows for bold, radical economic reform, but China has attracted FDI largely because of its increasingly credible investment environment as well as its central and local governments’ efforts to overcome constraints on investment. India’s democratic institutions provide more political assurance to foreign investors, but its market became conducive to FDI only when the government adopted more flexible investment policies. Taiwan’s democratic transition shifted its balance of policy credibility and flexibility, which was essential for the nation’s economic takeoff and sustained growth.

Zheng concludes that a more accurate understanding of the relationship between political institutions and FDI comes from careful analysis of institutional arrangements that entail a trade-off between credibility and flexibility of governance.