Good seeds: a Menominee Indian food memoir

در این خاطرات غذایی، که به خاطر manoomin یا برنج وحشی نامگذاری شده است، عضو قبیله توماس پکور ویسو، خوانندگان را به سفر آشپزی در جنگل‌های شمالی ویسکانسین می‌برد. او هر غذا را - بیور، قزل آلا، شاه توت، برنج وحشی، شکر افرا، کبک - با افراد رنگارنگی که ارزش‌های بومی را به او آموخته‌اند، مرتبط می‌کند. آشپزها از دستور العمل های معتبر او یاد خواهند گرفت. مورخان آماتور و حرفه‌ای از داستان‌های مستقیم درباره زندگی در اواسط قرن بیستم قدردانی خواهند کرد، زمانی که بسیاری از بزرگان که به زبان آلگونکیان مسلط بودند، روش‌های قدیمی را تمرین می‌کردند.

پدربزرگ وسو، مون، یک پزشک به حساب می‌آمد، و نماز صبح او انجام می‌شد. پایه ای برای تمام وعده های غذایی روز جنی، مادربزرگ وسو، هر روز صبح در اجاق هیزمی «آتش درست می‌کرد» و بر صبحانه‌های عظیم شکار وحشی، ماهی و پای میوه نظارت می‌کرد...

In this food memoir, named for the manoomin or wild rice that also gives the Menominee tribe its name, tribal member Thomas Pecore Weso takes readers on a cook's journey through Wisconsin's northern woods. He connects each food—beaver, trout, blackberry, wild rice, maple sugar, partridge—with colorful individuals who taught him Indigenous values. Cooks will learn from his authentic recipes. Amateur and professional historians will appreciate firsthand stories about reservation life during the mid-twentieth century, when many elders, fluent in the Algonquian language, practiced the old ways.

Weso's grandfather Moon was considered a medicine man, and his morning prayers were the foundation for all the day's meals. Weso's grandmother Jennie "made fire" each morning in a wood-burning stove, and oversaw huge breakfasts of wild game, fish, and fruit pies...