Glucagon I

هیئت تحریریه کتاب راهنمای فارماکولوژی تجربی ظاهراً در پیشنهاد تولید جلدی روی گلوکاگون عجله نکرده است زیرا کار فعلی شماره شصت و شش در این مجموعه است. این واقعیت حتی بیشتر قابل توجه است اگر در نظر بگیریم که 34 جلد منتشر شده در طول حدود هشت سال، کتاب های گلوکاگون را از کتاب های انسولین در قفسه های کتابخانه جدا می کند، در حالی که تنها چند میکرون سلول های سازنده این دو پلی پپتید را در جزایر لانگرهانس در جزایر لانگرهانس جدا می کند. پانکراس! احتمالاً عوامل متعددی باعث این تبعیض شده است. چهار مورد از آنها عبارتند از: اول، کمبود یا مقاومت به انسولین علت یکی از جدی ترین و ناراحت کننده ترین بیماری ها، دیابت شیرین است که میلیون ها نفر را تحت تاثیر قرار می دهد، در حالی که کمبود گلوکاگون ظاهرا یک اختلال بسیار نادر است که گزارش های مفصلی از آن منتشر شده است. موارد فردی هر زمان که رخ دهد. دوم، از زمان کشف آن در سال 1921 توسط BANTING و BEST، انسولین برای درمان شدیدترین اشکال دیابت غیرقابل جایگزین بوده است، در حالی که، در مقابل، گلوکاگون تا همین اواخر به عنوان یک عامل درمانی نسبتاً جزئی در نظر گرفته می شد. سوم، در حالی که انسولین ترکیبی است که از زمان کار پیشروی SANGER و بیوسنتز آن که به وضوح توسط اشتاینر و همکارانش مشخص شد، به خوبی مشخص شده است، گلوکاگون، که از نظر شیمیایی نیز به خوبی مشخص می‌شود، از والدین خود با به اصطلاح "" رنج برده است. مواد واکنش‌دهنده ایمنی شبه گلوکاگون، مجموعه‌ای از پلی‌پپتیدهای مرتبط با ایمنی ناقص تعریف‌شده موجود در روده، پانکراس و برخی دیگر از قسمت‌های بدن.

The Editorial Board of the Handbook of Experimental Pharmacology apparently did not hurry in suggesting production of a volume on glucagon since the present opus is number sixty-six in the series. This fact is even more striking if we consider that 34 volumes published over about eight years will separate the books on glucagon from those on insulin on library shelves, whereas only a few microns separate the cells manufacturing these two polypeptides within the islets of Langerhans in the pancreas! Numerous factors have probably caused this dicrimination; four of them are: First, insulin deficiency or resistance is the cause of one of the most serious and distressing diseases, diabetes mellitus, which affects millions of people, whereas glucagon deficiency is apparently an extremely rare disorder, for which detailed reports are published of individual cases whenever they occur. Second, since its discovery in 1921 by BANTING and BEST, insulin has been irreplaceable for the treatment of the most severe forms of diabetes, whereas, in contrast, glucagon was until recently considered a relatively minor therapeutic agent. Third, whereas insulin is a compound which has been well characterized since the pioneering work of SANGER and its biosynthesis clearly identified by STEINER and his co-workers, glucagon, also well characterized chemically, has suffered from its parenthood with the so-called "glucagon-like immunoreactive substances", an incompletely defined series of immunologically related polypeptides present in the gut, the pancreas and some other parts of the body.