Glioma: Immunotherapeutic Approaches

در حال حاضر درمان گلیوم یکی از چالش برانگیزترین مشکلات در انکولوژی و همچنین در جراحی مغز و اعصاب است. علیرغم پیشرفت‌های عمده در درک ما از پاتومکانیسم، تشخیص با تصویربرداری و در دسترس بودن ابزارهای درمانی قدرتمند، امید به زندگی بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما فقط اندکی طولانی شده است و درمان آن هنوز مبهم است. هیچ یک از ابزارهای جراحی موجود در حال حاضر، از جمله میکروسکوپ های جراحی، لیزر و جراحی هدایت شده با تصویر، قادر به تشخیص و برداشتن تمام بافت تومور نیستند. با این حال، در سال‌های اخیر، چشم‌انداز به‌شدت در حال تغییر بوده است، و مطالعات مولکولی در دو دهه گذشته انواع انحرافات ژنتیکی را شناسایی کرده‌اند که به طور خاص با انواع منفرد گلیوم مرتبط هستند. علاوه بر این، ناهنجاری‌های مولکولی خاصی با پاسخ‌های درمانی مرتبط شده‌اند، در نتیجه نشانگرهای زیستی بالینی و اهداف مولکولی ایجاد می‌شوند، و استفاده از عوامل جدید در حال بررسی است. این عوامل به طور خاص مهندسی شده اند تا سمیت سلولی خاصی را علیه گلیوما اعمال کنند، چه به تنهایی و چه در ترکیب با روش های دیگر. علاوه بر این، علاقه زیادی در زمینه ایمونولوژی و ایمونوتراپی وجود داشته است که با درک ما از اساس مولکولی گلیوما تسهیل شده است. اگرچه چندین نوع کارآزمایی ایمونوتراپی انجام شده است، ما هنوز منتظر یک پیشرفت بزرگ از نظر اثربخشی بالینی برای طولانی کردن زمان بقای بیماران گلیوما هستیم.

Treatment of glioma is currently one of the most challenging problems in oncology, as well as in neurosurgery. Despite major advances in our understanding of the pathomechanism, diagnosis by imaging and the availability of powerful therapeutic tools, the life expectancy of patients with glioblastoma has only been slightly prolonged and a cure remains elusive. None of the currently available surgical tools, including operative microscopes, lasers and image-guided surgery, can enable the detection and removal of all of the tumor tissue. In recent years, however, the landscape has been changing immeasurably, and molecular studies over the past two decades have identified a variety of genetic aberrations that are specifically associated with individual types of gliomas. In addition, certain molecular abnormalities have been linked to therapy responses, thereby establishing clinical biomarkers and molecular targets, and the use of novel agents is being investigated. These agents have been specifically engineered to exert specific cytotoxicity against gliomas, either on their own as single agents or in combination with other modalities. Moreover, there has been an enormous surge of interest in the area of immunology and immunotherapy, which has been facilitated by our understanding of the molecular basis of gliomas. Although several kinds of immunotherapeutic trials have been undertaken, we still await a great breakthrough in terms of clinical efficacy to prolong the survival time of glioma patients.