Glare and Contrast Sensitivity for Clinicians

در 50 سال گذشته پیشرفت‌های بیشتری در دانش ما درباره عملکرد بینایی و ناتوانی‌های آن نسبت به همه سال‌های گذشته صورت گرفته است. این نه تنها در مورد علوم پایه بیوشیمی، فیزیولوژی، فیزیوپاتولوژی و سیتوپاتولوژی بلکه برای تشخیص و درمان اختلال عملکرد بینایی و بیماری های چشمی نیز صدق می کند. این پیشرفت ها با گسترش ابزارهای مبتکرانه کمک کرده است. زمانی که در سال 1938 دوره رزیدنتی خود را در رشته چشم پزشکی در موسسه ویلمر شروع کردم، قرار بود فرد نه تنها فیزیولوژی بینایی را بیاموزد، بلکه نحوه تشخیص و درمان تمام مراحل چشم پزشکی از جمله ناتوانی های چشم، صلبیه، شبکیه، عدسی و قرنیه را نیز یاد بگیرد. . علاوه بر این، او قرار بود نوروپزشکی، ژنتیک چشمی و به اصطلاح یووئیت را درک کند. به زودی مشخص شد که هیچ کس نمی تواند به اندازه کافی همه این زمینه ها را درک کند و بنابراین، اکثر کارآموزان جوان امروزی پس از سه تا پنج سال آموزش اقامتی خود، یک یا دو سال در یک منطقه تخصصی شرکت می کنند. به دنبال این، آنها به گروهی از چشم پزشکان دیگر می پیوندند و متخصص می شوند. بنابراین، آنها در تشخیص و درمان در حوزه محدودی در چشم پزشکی متخصص تر می شوند. هنگامی که در سال 1955 به عنوان رئیس بخش به موسسه ویلمر بازگشتم، تنها عضو تمام وقت کارکنان بودم. تا به امروز ما حدود 28 چشم پزشک تمام وقت داریم که در بخش های بسیار تخصصی موسسه ما کار می کنند.

There have been greater advances in our knowledge of the visual function and its disabilities in the past 50 years than had accumulated in all of the previous years. This applies not only to the basic science of biochemistry, physiology, physiopathology, and cytopathology but also to the diagnosis and treatment of visual dysfunction and ocular disease. These advances have been aided by a proliferation of ingenious instruments. When I began my residency in ophthalmology at The Wilmer Institute in 1938, one was supposed to learn not only the physiology of vision but also how to diagnose and treat all phases of ophthalmology including disabilities of the orbit, sclera, retina, lens, and cornea. In addition he or she was supposed to understand neuro-ophthalmology, ophthalmic genetics, and so-called uveitis. It soon became evident that no one could adequately comprehend all of these areas and, therefore, most young trainees today take a year or two of fel­ lowship in a specialized area following their three-to five-year residency train­ ing. Following this they join a group of other ophthalmologists and specialize. Thus, they become more expert in the diagnosis and treatment in a limited area in ophthalmology. When I returned to The Wilmer Institute in 1955 as Head of the Department I was the only full-time member of the staff. To date we have some 28 full-time ophthalmologists working in highly specialized areas of our institution.