Giving to God: Islamic Charity in Revolutionary Times

انفاق به خدا روشهای روزمره انفاق اسلامی در مصر پس از انقلاب را بررسی می کند. از غذاهایی که در سوپ‌پزخانه‌های صوفی‌ها تهیه می‌شود، تا وعده‌های غذایی که توسط داوطلبان پارسا در محله‌های فقیر نشین توزیع می‌شود، تا انفاق، این اعمال در نهایت برای دادن به خدا از طریق بخشیدن به فقرا است. با کمال تعجب، بسیاری از کسانی که چنین بخششی را انجام می‌دهند، می‌گویند که به فقرا اهمیت نمی‌دهند، در عوض اعمال خود را در چارچوب یک اخلاق منحصربه‌فرد غیر دلسوزانه در بخشش قرار می‌دهند. در ابتدا، این شکل از انفاق ممکن است عمیقاً خودخواهانه به نظر برسد، اما بررسی بیشتر نشان می‌دهد که از بسیاری از مشکلات مرتبط با ایده «صدقه» جلوگیری می‌کند. با استفاده از قیام مصر در سال 2011 و فراخوان آن برای عدالت اجتماعی به عنوان پس‌زمینه، این قوم نگاری زیبا نشان می‌دهد که «دادن ماهی به یک مرد» ممکن است در نهایت انقلابی‌تر از «آموزش ماهیگیری به یک مرد» باشد.

Giving to God examines the everyday practices of Islamic giving in post-revolutionary Egypt. From foods prepared in Sufi soup kitchens, to meals distributed by pious volunteers in slums, to almsgiving, these acts are ultimately about giving to God by giving to the poor. Surprisingly, many who practice such giving say that they do not care about the poor, instead framing their actions within a unique non-compassionate ethics of giving. At first, this form of giving may appear deeply selfish, but further consideration reveals that it avoids many of the problems associated with the idea of “charity.” Using the Egyptian uprising in 2011 and its call for social justice as a backdrop, this beautifully crafted ethnography suggests that “giving a man a fish” might ultimately be more revolutionary than “teaching a man to fish.”