Gesammelte Abhandlungen zur funktionellen Anatomie des Bewegungsapparates

این جلد تقریباً منحصراً شامل تحقیقات صرفاً تشریحی است، که با این حال، از سؤالات مربوط به عملکرد بالینی ناشی می شود و در نهایت برای پزشکان نیز در نظر گرفته شده است. ترتیب زمانی آنها نشان دهنده رشد تدریجی مبانی نظری و رویگردانی تدریجی از دیدگاه های قدیمی است. به ویژه در ارتوپدی جراحی، اقدام مسئولانه بدون دانش آناتومیک مستدل، به ویژه بدون بینش نسبت به روابط عملکردی امکان پذیر نیست. W. Roux قبلاً بر این موضوع تأکید کرده بود و می خواست کار آناتومیک عملکردی او از این منظر دیده شود. مهمتر از همه، او تلاش کرده بود تا یک نظریه یکپارچه در مورد سازگاری عملکردی ایجاد کند، و قابل درک است که آموزش روکس مبنایی بود که باید از آن شروع کرد. تحقیقات خود او در ابتدا، حداقل تا حدی، به نظر می‌رسید که با ایده‌های روکس مطابقت داشته باشد، همانطور که در مونوگراف در مورد شکستگی گردن فمور نیز بیان شده است. سپس معلوم شد که سنت کرومپچر در رابطه با غضروف زایی تا آنجا که از نیروی رانش فرض شده توسط روکس صرف نظر کرده و تنها فشار را به عنوان یک محرک موثر برای تشکیل غضروف بیان کرده است، قدمی فراتر گذاشته است. مطالعه ترمیم شکستگی هنوز تا حدی بر اساس این نظریه جدید کرومپچر است. با این حال، در پایان، یافته‌ها افزایش یافت، که دیگر نمی‌توان آن را با این دیدگاه توضیح داد، که فقط کمی متفاوت از آموزش قدیمی بود (J. WoLFF، W. Roux، W. GEBHARDT، H. TRIEPEL، A. BENNINGHOFF). .

Der vorliegende Band enthält fast ausschließlich rein anatomische Unter­ suchungen, die sich jedoch aus Fragestellungen der klinischen Praxis ergaben und letzten Endes auch für den Praktiker bestimmt sind. Ihre chronologische Anordnung läßt die schrittweise Entwicklung der theoretischen Grundlagen erkennen und die allmähliche Abwendung von den älteren Anschauungen. Speziell in der operativen Orthopädie ist ein verantwortungsbewußtes Handeln ohne gut fundierte anatomische Kenntnisse, insbesondere ohne Ein­ blick in die funktionellen Zusammenhänge nicht möglich. W. Roux hatte dies bereits betont und unter diesem Gesichtspunkt wollte er seine funktionell­ anatomischen Arbeiten gesehen wissen. Er hatte sich vor allem um eine einheit­ liche Theorie der funktionellen Anpassung bemüht und es ist verständlich, daß Roux' Lehre die Basis war, von der ausgegangen werden mußte. Die eigenen Untersuchungen schienen sich zunächst, wenigstens teilweise, mit Roux' Vorstellungen zu decken, wie noch in der Monographie über den Schenkelhalsbruch zum Ausdruck kommt. In der Folge zeigte sich dann, daß St. KROMPECHER in bezugauf die Chondrogenese insofern einen Schritt weiter gekommen war, als er den von Roux postulierten Schub aufgab und nur noch Druck als wirksamen Reiz für die Knorpelbildung angab. Die Untersuchung über die Frakturheilung stützt sich zum Teil noch auf diese damals neue Theorie KROMPECHERs. Schließlich mehrten sich jedoch die Befunde, die sich auch mit dieser gegenüber der alten Lehre (J. WoLFF, W. Roux, W. GEBHARDT, H. TRIEPEL, A. BENNINGHOFF) nur wenig abgeänderten Auffassung nicht mehr erklären ließen.