General Theory of Victims

در دسترس‌ترین بیان اندیشه غیرفلسفی یا «غیر استاندارد» فرانسوا لاروئل، نظریه عمومی قربانیان با بازنگری در رابطه آنها با قربانیان، نقش جدیدی را برای فیلسوفان و روشنفکران معاصر ایجاد می‌کند. متنی کلیدی در فلسفه قاره‌ای اخیر، برای هر کسی که به بحث‌های پیرامون ماتریالیسم، فلسفه دین، و اخلاق علاقه دارد، ضروری است.

تغییر ضرب المثل ژوزف دو ماستر که می‌گوید جلاد سنگ بنای جامعه است،
i>نظریه عمومی قربانیاندر عوض قربانی را به عنوان سنگ بنای بشریت و شخصیت کلیدی برای تفکر معاصر پیشنهاد می کند. لاروئل فلسفه را به دلیل مشارکت و مشروعیت بخشیدن به آزار و شکنجه های بزرگ قرن بیستم محکوم می کند و دیدگاه جدیدی از اخلاق قربانی محور ارائه می دهد. برای انجام این کار، او منابع فیزیک کوانتومی و الهیات را درگیر می کند تا مفهوم کلیدی غیرفلسفه، یعنی انسان در شخص، را برای درک جدیدی از قربانی تطبیق دهد. قربانی دیگر منحصراً با رنج تعریف نمی‌شود، بلکه توانایی قیام علیه آزار و اذیت جهان را دارد. بر این اساس، لاروئل نقش اخلاقی جدیدی را برای روشنفکر ایجاد می‌کند که در آن او نه تنها قربانی را «نماینده» می‌کند، بلکه از آن تقلید یا «شبیه‌سازی» می‌کند و از این طریق به قیام قربانی در اندیشه کمک می‌کند.

The most accessible expression of François Laruelle's non-philosophical, or 'non-standard', thought, General Theory of Victims forges a new role for contemporary philosophers and intellectuals by rethinking their relation to victims. A key text in recent continental philosophy, it is indispensable for anyone interested in the debates surrounding materialism, philosophy of religion, and ethics.

Transforming Joseph de Maistre's adage that the executioner is the cornerstone of society, General Theory of Victims instead proposes the victim as the cornerstone of humanity and the key figure for contemporary thought. Laruelle condemns philosophy for participating in and legitimating the great persecutions of the twentieth century, and lays out a new vision of victim-oriented ethics. To do this, he engages the resources of both quantum physics and theology in order to adapt a key concept of non-philosophy, Man-in-person, for a new understanding of the victim. As Man-in-person, the victim is no longer exclusively defined by suffering, but has the capacity to rise up against the world?s persecution. Based on this, Laruelle develops a new ethical role for the intellectual in which he does not merely 'represent' the victim, but imitates or 'clones' it, thereby assisting the victim?s uprising within thought.