Gender Dysphoria: Development, Research, Management

در یک دهه و نیم از زمانی که من ترنسکشوالیسم و ​​تغییر جنسیت را تدوین کردم (گرین و پول، 1969)، تغییرات قابل توجهی با "پدیده تراجنسی" هری بن جامین (1966) رخ داد. پیش از این، هنگام نوشتن در مورد این وضعیت در مجلات علمی، لازم بود که اصطلاح ترنس گرایی را تعریف کنیم. اکنون مردم عادی آن را تشخیص می دهند. حتی انجمن روانپزشکی آمریکا با گنجاندن آن در نسخه سوم راهنمای تشخیصی و آماری خود (1980) آن را به عنوان یک "اختلال" می شناسد. اگرچه این «ارتقای» به وضعیت بیماری روانی ممکن است یک پیروزی پیرو به نظر برسد، اما به رسمیت شناختن مشروعیت ترنس‌کشوالیسم به‌عنوان منبع رنج بشر است. بحث و جدل پیرامون تصمیم گیری در موارد اولیه بیماران برای انجام جراحی تغییر جنسیت تا حد زیادی از بین رفته است. فریادهای «تبانی با توهم»، عمدتاً از جانب روانکاوان، آرام شده است. پیش‌بینی‌های وحشتناک روان‌پریشی و/یا خودکشی پس از جراحی به‌عنوان «آخرین دفاع‌های روانی از بین رفته‌اند» تقریباً هرگز محقق نشده‌اند. در مقابل، بسیاری از بیماران پس از عمل جراحی را نجات بخش می دانند. مراکز پزشکی در سرتاسر جهان برنامه هایی را برای ارزیابی و درمان افرادی که درخواست علائم جنسی می کنند، گنجانده اند. دستورالعمل های مفصلی برای مدیریت بیمار توسط یک سازمان بین المللی از متخصصان مراقبت های بهداشتی تهیه شده است (انجمن بین المللی نارسایی جنسیتی هری بنجامین، 1981). فرزند هری بنجامین به بلوغ رسیده است.

In the decade-and-a-half since I coedited Transsexualism and Sex Reassignment (Green & Money, 1969), remarkable changes have occurred with Harry Ben­ jamin's "transsexual phenomenon" (1966). Formerly, when writing about this condition in scientific journals, it was necessary to define the term transsex­ ualism. Now the lay public recognizes it. Even the American Psychiatric Asso­ ciation acknowledges it as a "disorder," with its inclusion in the Third Edition of its Diagnostic and Statistical Manual (1980). Although this "elevation" to the status of mental illness may seem a Pyrrhic victory, it is a recognition of the legitimacy of transsexual ism as a source of human suffering. The controversy that surrounded the decisions in the early patient cases to perform sex-change surgery has largely dissipated. The cries of "collusion with delusion," principally from psychoanalysts, have quieted. The dire predictions of psychosis and/or suicide following surgery as the "last psychic defenses are cut away" have almost never been realized. By contrast, many postoperative patients consider the surgery to have been life-saving. Medical centers worldwide have incorporated programs for evaluating and treating persons requesting sex reas­ signment. Elaborate guidelines for patient management have been developed by an international organization of health care professionals (Harry Benjamin Inter­ national Gender Dysphoria Association, 1981). Harry Benjamin's child has come of age.