Gallipoli to the Somme: recollections of a New Zealand infantryman

الکساندر آیتکن یک سرباز معمولی با ذهنی خارق العاده بود. دانش آموزی که در سال 1915 نام نویسی کرد، نابغه ریاضی بود که می توانست اعداد نه رقمی را در سر خود ضرب کند. او یک ویولن با خود به گالیپولی برد (جایی که سیم تلفن میدانی جایگزین سیم E شد) و باخ را در جبهه غربی تمرین کرد. آیتکن همچنین عاشق شعر بود و Aeneid و بهشت گمشده را از صمیم قلب می دانست. قدرت حافظه او خیره کننده بود. هنگامی که یک رول بوک حیاتی همراه با مردگان گم شد، او توانست نام کامل، شماره هنگ، اقوام نزدیک و آدرس خویشاوندان بعدی را برای هر یک از اعضای جوخه سابق خود - مجموعاً پنجاه و شش نفر - دیکته کند. هر چیزی را که می دید، می توانست به خاطر بسپارد.
آیتکن شروع به نوشتن در مورد تجربیات خود در سال 1917 به عنوان یک بیمار سرپایی مجروح در بیمارستان دوندین کرد. هر چند سال یکبار، هنگامی که ضربه های روحی جنگ به او دامن می زد، نسخه خطی را که در نهایت به عنوان Gallipoli to the Somme در سال 1963 منتشر شد، دوباره مرور می کرد. آیتکن با ترکیبی منحصر به فرد می نویسد...

Alexander Aitken was an ordinary soldier with an extraordinary mind. The student who enlisted in 1915 was a mathematical genius who could multiply nine-digit numbers in his head. He took a violin with him to Gallipoli (where field telephone wire substituted for an E-string) and practiced Bach on the Western Front. Aitken also loved poetry and knew the Aeneid and Paradise Lost by heart. His powers of memory were dazzling. When a vital roll-book was lost with the dead, he was able to dictate the full name, regimental number, next of kin and address of next of kin for every member of his former platoon—a total of fifty-six men. Everything he saw, he could remember.
Aitken began to write about his experiences in 1917 as a wounded out-patient in Dunedin Hospital. Every few years, when the war trauma caught up with him, he revisited the manuscript, which was eventually published as Gallipoli to the Somme in 1963. Aitken writes with a unique combination...