Gadamer’s Hermeneutics: Between Phenomenology and Dialectic

در هرمنوتیک گادامر رابرت جی. دوستال گزارشی جامع و انتقادی از فلسفه هرمنوتیکی هانس-گئورگ گادامر ارائه می‌کند و استدلال می‌کند که کار گادامر ریشه در این تز دارد که «زبان قابل درک بودن است. ” او از گادامر در برابر اتهامات ایده‌آلیسم زبانی دفاع می‌کند و بر رابطه زبان با درک تأکید می‌کند، هرچند از گادامر انتقاد می‌کند که اغلب نقش پیش‌زبانی را در تجربه ما نادیده می‌گیرد. دوستال در ادامه مفهوم «کلمه درونی» را برای روایت گادامر از زبان توضیح می‌دهد.
 
این کتاب هرمنوتیک گادامر را به سه روش مهم نشان می‌دهد: در رابطه با قابل رقابت بودن میراث پروژه روشنگری. در رابطه با کار مربی خود، مارتین هایدگر؛ و در رابطه با خوانش گادامر از افلاطون و ارسطو. داستال هم ادعای گادامر درباره روشنگری و هم دوگانگی او در قبال آن را بررسی می کند. او وابستگی گادامر به دستاورد هایدگر را در نظر می‌گیرد و در عین حال به راه‌هایی اشاره می‌کند که گادامر مسیر خود را ترسیم می‌کند و خواندن معلمش از افلاطون و ضدانسان‌گرایی او را رد می‌کند. دوستال به تفاوت های قابل توجهی در سیاست فیلسوفان نیز اشاره می کند. سرانجام، داستال میان هرمنوتیک گادامر و آنچه که می‌توان هرمنوتیک فیلولوژیکی نامید، واسطه می‌شود. تحلیل او از انسان‌گرایی مدنی دفاع می‌کند که نقطه اوج هرمنوتیک فیلسوف است، اومانیسمی که با تربیت اخلاقی، عقل سلیم، قضاوت و سلیقه تعریف می‌شود. حامیان و منتقدان فلسفه گادامر از این دستاورد بزرگ چیزهای زیادی یاد خواهند گرفت.

In Gadamer’s Hermeneutics Robert J. Dostal provides a comprehensive and critical account of Hans-Georg Gadamer’s hermeneutical philosophy, arguing that Gadamer’s enterprise is rooted in the thesis that “being that can be understood is language.” He defends Gadamer against charges of linguistic idealism and emphasizes language’s relationship to understanding, though he criticizes Gadamer for too often ignoring the role of the prelinguistic in our experience. Dostal goes on to explain the concept of the "inner word" for Gadamer’s account of language.  
 
The book situates Gadamer’s hermeneutics in three important ways: in relation to the contestability of the legacy of the Enlightenment project; in relation to the work of his mentor, Martin Heidegger; and in relation to Gadamer’s reading of Plato and Aristotle. Dostal explores both Gadamer’s claim on the Enlightenment and his ambivalence toward it. He considers Gadamer’s dependence on Heidegger’s accomplishment while pointing out the ways in which Gadamer charted his own course, rejecting his teacher’s reading of Plato and his antihumanism. Dostal points out notable differences in the philosophers’ politics as well. Finally, Dostal mediates between Gadamer’s hermeneutics and what might be called philological hermeneutics. His analysis defends the civic humanism that is the culmination of the philosopher’s hermeneutics, a humanism defined by moral education, common sense, judgment, and taste. Supporters and critics of Gadamer’s philosophy will learn much from this major achievement.