Funny You Should Ask, Life Without a Field Guide, Book One

روش‌های پزشکی دردناک، لحظات شرم‌آور با کودکان نوپا، نوجوانان و نوجوانان؟ مواقعی که نزدیکترین و عزیزترین من صبرم را فراتر از طاقت امتحان می کنند یا من صبر آنها را امتحان می کنم و آنها به من اطلاع می دهند؟ اگر بتوانم جنبه خنده‌دار را ببینم، تحمل همه چیز بسیار آسان‌تر است، و تقریباً همیشه یکی وجود دارد.

آنچه که نیستم، یا، حداقل، تمام تلاشم را می‌کنم که نباشم، خنده‌دار و پست است. من بیشتر از نوع Erma Bombeck/Phyllis Diller هستم. بله، چند بار اشاره کردم که خانواده ام دارند دیوانه ام می کنند. ارما هم همینطور. اما ادامه می‌دهم که می‌دانم آنها را هم دیوانه می‌کنم.

 بیشتر نوشته‌های سه کتاب اول من مربوط به سال‌هایی است که ما از مدرسه نرفتیم. چند نفر از من پرسیده‌اند که آیا اکنون که هر دو بچه‌ام در دانشگاه هستند و بیشتر بیرون از خانه هستند، می‌نویسم یا نه. (کسی تعجب می کند که آیا آنها فراموش کرده اند که من نیز Geekdaddy را برای نوشتن 36 سال دارم. او هنوز نقل مکان نکرده است.)

Painful medical procedures, embarrassing moments with toddlers, tweens, and teenagers? Times when my nearest and dearest try my patience beyond endurance, or I try theirs, and they let me know? It’s all a lot easier to bear if I can see the funny side, and there almost always is one.

What I’m not, or, at least, try my best not to be is snarky and mean.I’m more of an Erma Bombeck/Phyllis Diller-type. Yeah, I mention a few times that my family is driving me crazy. So did Erma. But I go on to say that I know that I drive them crazy too.

 Most of the writing in my first three books came from the years that we unschooled. A few people have asked me if I’ll still write now that both of my kids are in college and mostly out of the house. (One wonders if they’ve forgotten that I’ve also had Geekdaddy to write about for 36 years. He hasn’t moved out. Yet.)