Frontiers in European Radiology

دیسپلازی و دررفتگی مادرزادی لگن بیماری‌های شایع نوزادان و نوزادان کوچک است که اگر درمان ارتوپدی در مراحل اولیه شروع نشود، اغلب عواقب شدیدی دارد. بنابراین بسیاری از پزشکان به دنبال روشی ساده برای بررسی مفصل ران در اوایل دوره نوزادی بوده‌اند. تا سال 1980 تشخیص دیسپلازی هیپ معمولاً قبل از 3 ماهگی با استفاده از رونتژنوگرافی لگن امکان پذیر نبود. تنها دررفتگی یک طرفه ناقص یا کامل در گروه سنی نوزادان تشخیص داده شد. با این حال، در سال 1980، گراف، یک جراح ارتوپد اتریشی، استفاده از سونوگرافی مفصل ران را در نوزادان و نوزادان کوچک به منظور تشخیص زودهنگام و جلوگیری از قرار گرفتن در معرض اشعه آغاز کرد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه سونوگرافی مفصل ران با سایر روش های تشخیصی تثبیت شده و تعیین مناسب بودن آن به عنوان یک روش غربالگری در نوزادان بود. 2 بروز دیسپلازی و دررفتگی مادرزادی هیپ در سال 1972 بارلو گزارش داد که 90 درصد از لگن هایی که در بدو تولد ناپایدار هستند به طور خود به خود و بدون هیچ درمانی به مفاصل طبیعی تبدیل می شوند. Visser (1984) بنابراین پیشنهاد کرد که درصد دررفتگی مفصل ران بعد از ماه دوم تا سوم زندگی تعیین شود تا کودکانی که دارای ثبات خود به خودی هستند حذف شوند.

Congenital hip dysplasia and dislocation are common diseases of newborns and small infants, with frequently severe consequences if orthopaedic therapy is not initiated at an early stage. Therefore many clinicians have been looking for a simple method for the investigation of the hip joint in the early neonatal period. Up to 1980 the diagnosis of hip dysplasia could usually not be made before the 3rd month of life, by means of pelvic roentgenography. Only incomplete or complete unilateral dislocations were diagnosed in the neonatal age group. In 1980, however, Graf, an Austrian orthopaedic surgeon, began using ultrasound investigation ofthe hip joint in newborns and small infants in order to make an early diagnosis and to avoid radiation exposure. The intention of the present study was to compare ultrasound of the hip joint with other established diagnostic procedures and to establish whether it is suitable as a screening procedure in newborns. 2 Incidence of Congenital Hip Dysplasia and Dislocation In 1972 Barlow reported that 90 % of hips which are unstable at birth develop to normal joints spontaneously without any therapy. Visser (1984) thus suggested determining the percentage of hip dislocations after the 2nd - 3rd month of life so that children with spontaneous stabilisation would be excluded.