From Fu Manchu to Kung Fu Panda: Images of China in American Film

در طول قرن بیستم، فیلمسازان آمریکایی بازنمایی های سینمایی از چین را پذیرفته اند. با شروع D.W. این کتاب کلاسیک بی‌صدا شکوفه‌های شکسته (1919) و با انیمیشن کامپیوتری پاندای کونگ فو کار (2008) پایان می‌یابد، این کتاب به بررسی نقش در حال تغییر چین در تخیل آمریکایی می‌پردازد. این فیلم ها با بردن تماشاگران به مناطقی که اغلب در برابر بیان منطقی یا تحقیقات تاریخی ارتدکس تر مقاومت می کنند، هجوم انگیزه های شدید و متناقضی را نشان می دهد که چین را احاطه کرده است. آنها روشن می کنند که چین اغلب به عنوان تجسم «دیگری» - نوعی معیار یا آینه ابری خود آمریکا - عمل کرده است. این آینه ای است که نه تنها منعکس کننده این است که آمریکایی ها چگونه «دیگری» نژادی را می بینند، بلکه چشم انداز بزرگ تری از ادراکات نژادی، جنسی و سیاسی را نیز منعکس می کند که بر روش هایی که ملت از طریق آن خود و نقش خود را در جهان تصور می کند، تأثیر می گذارد.

در ایالات متحده، بار عاطفی استثنایی که تصاویر چین را آغشته می‌کند، به شدت از مثبت به منفی و دوباره برمی‌گردد: چین را دوست داشته‌اند و - همانطور که معمولاً امروز اتفاق می‌افتد - از آن می‌ترسند. نویسنده نائومی گرین با استفاده از فیلم برای ردیابی این نوسانات چشمگیر، آنها را به قوس بزرگتر تغییر تاریخی و سیاسی مرتبط می کند. او با پیشنهاد اینکه تصاویر فیلمی انگیزه‌های اجتماعی و فرهنگی گسترده‌تری را منعکس می‌کنند و به آن دامن می‌زنند، استدلال می‌کند که آنها تنش یا دیالکتیک دائمی بین «خود» و «دیگری» را آشکار می‌کنند. به طور قابل توجهی، به استثنای فیلم‌هایی که توسط کارگردانان چینی یا چینی آمریکایی ساخته شده‌اند، دیگری چینی تقریباً همیشه در قالب خود آمریکایی به تصویر کشیده می‌شود. این قوم‌گرایی که در زمینه‌ای وسیع‌تر قرار می‌گیرد، هم با احساس همیشگی استثناگرایی آمریکایی و هم به جهان‌بینی مانوی که کشورهای دیگر را دوست یا دشمن می‌داند، مرتبط است.

گرین مجموعه‌ای از فیلم‌های تاثیرگذار را تحلیل می‌کند، از جمله کلاسیک‌هایی مانند اکسپرس شانگهای (1932)، چای تلخ ژنرال ین (1933)، زمین خوب (1936)، و ژست شانگهای (1941); فیلم‌های مهم جنگ سرد مانند نامزد منچوری (1962) و ریگ‌ریزه‌های شنی (1966). و مجموعه ای از فیلم های معاصر، از جمله چان گم شده است (1982)، ضیافت عروسی (1993)، کوندون (1997)، Mulan (1998)، و شانگهای ظهر (2000). ملاحظات او روشن می‌سازد که در حالی که بسیاری از کلیشه‌ها و تصاویر نژادپرستانه از گذشته تا حد زیادی از پرده حذف شده‌اند، انگیزه‌های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی آنها هنوز زنده و زنده هستند.

Throughout the twentieth century, American filmmakers have embraced cinematic representations of China. Beginning with D.W. Griffith’s silent classic Broken Blossoms (1919) and ending with the computer-animated Kung Fu Panda (2008), this book explores China’s changing role in the American imagination. Taking viewers into zones that frequently resist logical expression or more orthodox historical investigation, the films suggest the welter of intense and conflicting impulses that have surrounded China. They make clear that China has often served as the very embodiment of “otherness”―a kind of yardstick or cloudy mirror of America itself. It is a mirror that reflects not only how Americans see the racial “other” but also a larger landscape of racial, sexual, and political perceptions that touch on the ways in which the nation envisions itself and its role in the world.

In the United States, the exceptional emotional charge that imbues images of China has tended to swing violently from positive to negative and back again: China has been loved and―as is generally the case today―feared. Using film to trace these dramatic fluctuations, author Naomi Greene relates them to the larger arc of historical and political change. Suggesting that filmic images both reflect and fuel broader social and cultural impulses, she argues that they reveal a constant tension or dialectic between the “self” and the “other.” Significantly, with the important exception of films made by Chinese or Chinese American directors, the Chinese other is almost invariably portrayed in terms of the American self. Placed in a broader context, this ethnocentrism is related both to an ever-present sense of American exceptionalism and to a Manichean world view that perceives other countries as friends or enemies.

Greene analyzes a series of influential films, including classics like Shanghai Express (1932), The Bitter Tea of General Yen (1933), The Good Earth (1936), and Shanghai Gesture (1941); important cold war films such as The Manchurian Candidate (1962) and The Sand Pebbles (1966); and a range of contemporary films, including Chan is Missing (1982), The Wedding Banquet (1993), Kundun (1997), Mulan (1998), and Shanghai Noon (2000). Her consideration makes clear that while many stereotypes and racist images of the past have been largely banished from the screen, the political, cultural, and social impulses they embodied are still alive and well.