Freedom Time: Negritude, Decolonization, and the Future of the World

زمان آزادی استعمار زدایی را از دیدگاه ایمه سزر (مارتینیک) و لئوپولد سدار سنگور (سنگال) بازنگری می کند که در آغاز سال 1945، تعیین سرنوشت خود را بدون حاکمیت دولتی ترویج کردند. به عنوان سیاستمداران، روشنفکران عمومی و شاعران، آنها تلاش کردند تا فرانسه امپراتوری را به یک فدراسیون دموکراتیک تبدیل کنند، با مستعمرات سابق به عنوان اعضای خودمختار یک سیاست فرا قاره ای. با این کار، آنها پروژه های سیاسی گذشته اما تحقق نیافته را احیا کردند و آینده های غیرممکن را با رفتارهایی که انگار از قبل وارد شده بودند، پیش بینی کردند. آنها با امتناع از تقلیل رهایی استعماری به استقلال ملی، استعمار زدایی را فرصتی برای بازسازی جهان، آشتی دادن مردمان، و درک توانایی های بشریت می دانستند. گری وایلدر با تأکید بر پیوند بین سیاست و زیبایی‌شناسی، سزر و سنقر را به عنوان آرمان‌شهرهای عمل‌گرا، اومانیست‌های موقعیت‌یافته و جهان‌وطنان مشخصی می‌خواند که بینش‌های پس از جنگ می‌تواند بحث‌های جاری درباره مدیریت خود، سیاست‌های پساملی و همبستگی سیاره‌ای را روشن کند. زمان آزادی محققان را به استعمار زدایی از تاریخ فکری و جهانی کردن نظریه انتقادی، تجزیه و تحلیل ابعاد زمانی زندگی سیاسی و زیر سوال بردن مفروضات سرزمین گرایی تاریخ نگاری معاصر دعوت می کند.

Freedom Time reconsiders decolonization from the perspectives of Aimé Césaire (Martinique) and Léopold Sédar Senghor (Senegal) who, beginning in 1945, promoted self-determination without state sovereignty. As politicians, public intellectuals, and poets they struggled to transform imperial France into a democratic federation, with former colonies as autonomous members of a transcontinental polity. In so doing, they revitalized past but unrealized political projects and anticipated impossible futures by acting as if they had already arrived. Refusing to reduce colonial emancipation to national independence, they regarded decolonization as an opportunity to remake the world, reconcile peoples, and realize humanity’s potential. Emphasizing the link between politics and aesthetics, Gary Wilder reads Césaire and Senghor as pragmatic utopians, situated humanists, and concrete cosmopolitans whose postwar insights can illuminate current debates about self-management, postnational politics, and planetary solidarity. Freedom Time invites scholars to decolonize intellectual history and globalize critical theory, to analyze the temporal dimensions of political life, and to question the territorialist assumptions of contemporary historiography.