Freedom and the Arts: Essays on Music and Literature

آیا لحظه ای در تاریخ وجود دارد که اثری تفسیر ایده آل خود را دریافت کند؟ یا اینکه همیشه برای حفظ گذشته و تطبیق دادن حال نیاز به مذاکره است؟ چارلز روزن در این کاوش‌های درخشان موسیقی و ادبیات پیشنهاد می‌کند که آزادی تفسیر در یک تعادل ظریف با وفاداری به هویت اثر اصلی وجود دارد.

روزن به ما هشدار می‌دهد که هنگام نزدیک شدن به هنر گذشته از افراط های اعتقادی اجتناب کنید. اینکه شکسپیر را فقط آنگونه که یک تئاتر بین الیزابتی یا ژاکوبینی می‌فهمد او را درک کند، یا مدرن کردن نمایشنامه‌های او بدون هیچ حسی از آنچه از دوران او به ارمغان می‌آورد، اثر را تغییر شکل می‌دهد و آن را کمتر مبهم و ذاتاً کمتر جذاب می‌کند. برای اینکه یک اثر زنده بماند، باید در طول زمان شخصیت خود را تغییر دهد و در عین حال شاهدی معتبر برای اولین حالت خود حفظ کند. هنگامی که محققان قرن بیستم تصویر آرام و آرمانی قرن نوزدهم موتزارت را به تصویر یک اکسپرسیونیست انقلابی مدرن تبدیل کردند، به طرز متناقضی اعتباری را که او در بین هم عصران قرن هجدهم خود داشت بازگرداندند. موتزارت بار دیگر به یک مبتکر پیچیده تبدیل شد که اجرا و درک آن چالش برانگیز بود.

با تکیه بر انواع روش های انتقادی، روزن معتقد است که گوش دادن یا خواندن با شدت - برای لذت - است. تنها فعالیتی که برای قدردانی کامل ضروری است. این امکان را به ما می دهد تا امکانات متعددی را در ادبیات و موسیقی تجربه کنیم و از شناخت تنها عناصر انقلابی تولید هنری اجتناب کنیم. با احیای این حس که آثار هنری دارای امتیازات ذاتی هستند که باعث لذت می‌شوند، ادامه وجود آنها را توجیه می‌کنیم.

Is there a moment in history when a work receives its ideal interpretation? Or is negotiation always required to preserve the past and accommodate the present? The freedom of interpretation, Charles Rosen suggests in these sparkling explorations of music and literature, exists in a delicate balance with fidelity to the identity of the original work.

Rosen cautions us to avoid doctrinaire extremes when approaching art of the past. To understand Shakespeare only as an Elizabethan or Jacobean theatergoer would understand him, or to modernize his plays with no sense of what they bring from his age, deforms the work, making it less ambiguous and inherently less interesting. For a work to remain alive, it must change character over time while preserving a valid witness to its earliest state. When twentieth-century scholars transformed Mozart's bland, idealized nineteenth-century image into that of a modern revolutionary expressionist, they paradoxically restored the reputation he had among his eighteenth-century contemporaries. Mozart became once again a complex innovator, challenging to perform and to understand.

Drawing on a variety of critical methods, Rosen maintains that listening or reading with intensity-for pleasure-is the one activity indispensable for full appreciation. It allows us to experience multiple possibilities in literature and music, and to avoid recognizing only the revolutionary elements of artistic production. By reviving the sense that works of art have intrinsic merits that bring pleasure, we justify their continuing existence.