Fred Dallmayr: Critical Phenomenology, Cross-cultural Theory, Cosmopolitanism

کار فرد دال مایر در بازاندیشی برخی از مفاهیم محوری فلسفه سیاسی مدرن، نوآورانه است، و هژمونی یک «سوبژکتیویته» مدرن در قلب لیبرالیسم غربی، فردگرایی و عقل گرایی را به چالش می کشد، و صداهای جایگزین را بیان می کند. ادعاها و ایده ها نوشته‌های او به طرز سازنده‌ای لوگومرکزی مدرنیته غربی را به هم می‌ریزد، در حالی که مفاهیم جایگزینی از جامعه سیاسی را ارائه می‌دهد که پسافردگرایانه، پساانسان محوری و رابطه‌ای هستند.

ویراستار بر روی کار در سه حوزه کلیدی تمرکز کرده است: >

پدیدارشناسی انتقادی و مطالعه سیاستنخستین انتخاب‌ها بر ریشه‌های فلسفی آثار دلمایر در دو تا از مبتکرترین گرایش‌های فکری قرن بیستم تمرکز دارند: پدیدارشناسی و نظریه انتقادی. این فصل‌ها برخی از استدلال‌های اصلی ارائه‌شده توسط دست اندرکاران پدیدارشناسی، به‌ویژه «پدیدارشناسی وجودی» و همچنین ایده‌های راهنمای نظریه انتقادی و مارکسیسم انتقادی را ترسیم می‌کنند، در حالی که بدهی دال مایر به متفکرانی مانند هایدگر، گادامر، هابرماس، آدورنو و مرلو- را بررسی می‌کنند. پونتی.

نظریه متقابل فرهنگیاین خوانش‌ها کاوش‌های دال مایر را فراتر از محدودیت‌های فرهنگ غربی نشان می‌دهند، زیرا این مرحله از تفکر او به سمت آنچه اکنون بین فرهنگی یا «مقایسه‌ای» نامیده می‌شود، می‌چرخد. ” نظریه سیاسی در رویکردی که پیوند خود را با پدیدارشناسی انتقادی حفظ می کند، دال مایر ادعا می کند که نظریه سیاسی غربی (یا اروپایی-آمریکایی) دیگر نمی تواند ادعای هژمونی بلامنازع داشته باشد. بلکه باید به خود اجازه دهد که از طریق مقایسه با سنت‌ها و ابتکارات نظری غیرغربی به چالش کشیده، تقویت و تصحیح شود. که او بینش خود را در مورد مطالعات بین فرهنگی در زمینه سیاست جهانی به کار می گیرد، تز ساموئل هانتینگتون «برخورد تمدن ها» را رد می کند، و در عوض برای جهان وطن گرایی استدلال می کند که مسیری میانی را بین جهان گرایی جهانی و جزئی گرایی محدود کننده در پیش می گیرد و از گفت و گوی پایدار حمایت می کند. یادگیری متقابل محترمانه بین کشورها و تمدن ها.

Fred Dallmayr’s work is innovative in its rethinking of some of the central concepts of modern political philosophy, challenging the hegemony of a modern “subjectivity” at the heart of Western liberalism, individualism and rationalism, and articulating alternative voices, claims and ideas. His writings productively confound the logocentrism of Western modernity, while providing alternative conceptions of political community that are post-individualist, post-anthropocentric and relational.

The editor has focused on work in three key areas:

Critical phenomenology and the study of politicsThe first selections focus on the philosophical roots of Dallmayr’s work in two of the most innovative intellectual trends of the twentieth century: phenomenology and critical theory. These chapters outline some of the main arguments advanced by practitioners of phenomenology, particularly “existential phenomenology,” as well the guiding ideas of critical theory and critical Marxism, while tracing Dallmayr’s debt to thinkers such as Heidegger, Gadamer, Habermas, Adorno and Merleau-Ponty.

Cross-cultural theoryThese readings illustrate Dallmayr’s explorations beyond the confines of Western culture, as this phase of his thinking turns toward what is now called cross-cultural or “comparative” political theory. In an approach that maintains its linkage with critical phenomenology, Dallmayr asserts that Western (or European-American) political theory can no longer claim undisputed hegemony; rather it must allow itself to be contested, amplified and corrected through a comparison with non-Western theoretical traditions and initiatives.

CosmopolitanismThese selections explore the final phase of Dallmayr’s work, in which he applies his insights on cross-cultural studies to the context of global politics, rebutting Samuel Huntington’s “clash of civilizations” thesis, and instead arguing for a cosmopolitanism that takes a middle path between both global universalism and restrictive particularism, advocating sustained dialogue and respectful mutual learning between countries and civilizations.