Frankness, Greek Culture, and the Roman Empire (Routledge Monographs in Classical Studies)

صراحت، فرهنگ یونانی و امپراتوری روم اهمیت parrhēsia (گفتار آزاد و صریح) را در فرهنگ یونانی امپراتوری روم مورد بحث قرار می‌دهد.

اصطلاح parrhēsia برای اولین بار در چارچوب دموکراسی کلاسیک آتن پدیدار شد و مدتها به عنوان یک ارزش کلیدی دموکراتیک و برابری خواهانه تلقی می شد. و با این حال، اشارات به گفتار صریح ادبیات امپراتوری روم را فرا گرفته است، زمانی که یک خودکامه واحد بر بیشتر جهان شناخته شده حکومت می کرد، شهرهای یونان در سطح محلی توسط الیگارشی های ریشه دار اداره می شدند و سلسله مراتب اجتماعی به طور فزاینده ای طبقه بندی می شد. این جلد دیدگاه سنتی را که معنای این اصطلاح پس از اسکندر مقدونی به شدت تغییر کرد، به چالش می کشد و بیشتر نشان می دهد که parrhēsia اهمیت سیاسی و اخلاقی را به خوبی در امپراتوری روم حفظ کرده است. این جلد با بررسی ارجاعات به صراحت در نوشته‌های سیاسی، بلاغت، فلسفه، تاریخ‌نگاری، ادبیات زندگی‌نامه‌ای و در نهایت طنز، پویایی قدرت سیاسی در امپراتوری روم را بررسی می‌کند، جایی که سیاست در روابط بین‌فردی به همان اندازه، اگر نه بیشتر، قرار داشت. نسبت به موسسات ماهیت بحث برانگیز روابط قدرت در این گونه تعاملات - بین امپراتورها و مشاوران آنها، بین سخنوران و شهرهایی که آنها مشاوره می دادند، و در میان اعضای دیگر نخبگان الیگارشی در شهرهای استانی - پیامدهای سیاسی یک توسعه فکری برجسته پس از کلاسیک را آشکار می کند. آزادی واقعی را به عنوان متعلق به مردی که آزادانه رفتار می کند - و صحبت می کند - دوباره مفهوم می کند. در عین حال، از آنجایی که نقش سخنران صریح ارزش گذاری شده است، کسانی که ادعای آن را دارند نیز در معرض شبهه های خودفروشی و ریا هستند.

این جلد مورد توجه دانشجویان و دانش پژوهان بلاغت خواهد بود. و اندیشه سیاسی در دنیای باستان، و به هر کسی که علاقه مند به بحث های جاری در مورد آزادی فکری، محدودیت های بیان، و مزایای ارائه خود به عنوان یک حقیقت گو است.

Frankness, Greek Culture, and the Roman Empire discusses the significance of parrhēsia (free and frank speech) in Greek culture of the Roman empire.

The term parrhēsia first emerged in the context of the classical Athenian democracy and was long considered a key democratic and egalitarian value. And yet, references to frank speech pervade the literature of the Roman empire, a time when a single autocrat ruled over most of the known world, Greek cities were governed at the local level by entrenched oligarchies, and social hierarchy was becoming increasingly stratified. This volume challenges the traditional view that the meaning of the term changed radically after Alexander the Great, and shows rather that parrhēsia retained both political and ethical significance well into the Roman empire. By examining references to frankness in political writings, rhetoric, philosophy, historiography, biographical literature, and finally satire, the volume also explores the dynamics of political power in the Roman empire, where politics was located in interpersonal relationships as much as, if not more than, in institutions. The contested nature of the power relations in such interactions - between emperors and their advisors, between orators and the cities they counseled, and among fellow members of the oligarchic elite in provincial cities - reveals the political implications of a prominent post-classical intellectual development that reconceptualizes true freedom as belonging to the man who behaves - and speaks - freely. At the same time, because the role of frank speaker is valorized, those who claim it also lay themselves open to suspicions of self-promotion and hypocrisy.

This volume will be of interest to students and scholars of rhetoric and political thought in the ancient world, and to anyone interested in ongoing debates about intellectual freedom, limits on speech, and the advantages of presenting oneself as a truth-teller.