Frank Wedekind und die Volksstücktradition: Basis und Nachhaltigkeit seines Werks

فرانک ویدکیند، پیشگام درام مدرن، ترانه سرا، خواننده تصنیف و هنرمند کاباره، یک بار دیگر جنبه جدیدی از کار خود را به ما نشان می دهد. به خوبی شناخته شده است که سنت بازی های عامیانه قدیمی وین «پایه» کار نمایشی او را تشکیل می دهد. با این حال، آنچه کمتر شناخته شده است، این است که شعر و نمایشنامه او با عناصر برگزیده نمایشنامه‌های عامیانه تأثیری «پایدار» بر بسیاری از نویسندگان نمایشنامه‌های عامیانه بعدی گذاشت. همیشه همان الگوهای بازی سنت بازی عامیانه است که ویدکیند در مفهوم ادبی خود می پذیرد و به نویسندگان بعدی منتقل می کند.

در زمینه تاریخ ادبی، این اثر نشان می دهد که چگونه دو نسل از عناصر استاندارد شده از این جریان سنت به مجوز کار ادبی آنها. گروه اول شامل دانش آموزانی است که در دهه 1930 در مونیخ با معلم و حامی بزرگ ویدکیند، پروفسور کوتشر، ادبیات مطالعه کردند و از نزدیک با آثار ویدکیند آشنا شدند. اینها عبارتند از برتولت برشت و ماریلویز فلیسر و همچنین ادون فون هوروث. گروه دوم شامل مارتین اسپر، راینر ورنر فاسبیندر و بالاتر از همه فرانتس خاور کروتز است که در دهه 1970 از مهارت های رسانه ای برای ایجاد رنسانس برای "نمایش عامیانه انتقادی جدید" استفاده کرد.

به دلیل این واقعیت که در همه نویسندگان از رایموند گرفته تا کروتز، علاوه بر طرح و تفسیر، محیط زندگی‌نامه را روشن می‌کند و پیوسته پیوندهای متقابل کشیده می‌شود، کتاب همه را به صحنه و نمایش عامیانه کنجکاو می‌کند.

Frank Wedekind, der Wegbereiter des modernen Dramas, der Lyriker, Bänkelsänger und Kabarettist, zeigt uns hier abermals eine neue Facette seines Werks. Es ist bekannt, dass die Alt-Wiener Volksstücktradition die „Basis“ für sein dramatisches Werk bildet. Weniger bekannt ist jedoch, dass seine Lyrik und Dramatik mit den übernommenen volksstückhaften Elementen auf zahlreiche spätere Volksstückautoren „nachhaltig“ gewirkt hat. Dabei sind es immer wieder die gleichen Spielmuster der Volksstücktradition, die Wedekind in sein literarisches Konzept übernimmt und an spätere Autoren weitergibt.

Die Arbeit zeigt im literaturhistorischen Kontext, wie zwei Generationen standardisierte Elemente aus dieser Tradition in ihr literarisches Schaffen einfließen lassen. Zur ersten Gruppe sind die Schüler zu rechnen, die in den 30er Jahren bei Wedekinds Lehrer und großem Förderer Prof. Kutscher in München Literaturwissenschaft studiert und Wedekinds Arbeit aus erster Hand kennen gelernt haben. Hierzu zählen Bertolt Brecht und Marieluise Fleißer ebenso wie Ödön von Horv`th. Zur zweiten Gruppe sind Martin Sperr, Rainer Werner Fassbinder und vor allem Franz Xaver Kroetz zu rechnen, die in den 70er Jahren das „neue kritische Volksstück“ unter Ausnutzung der Medienkompetenz zu einer Renaissance geführt haben.

Dadurch, dass bei allen Autoren von Raimund bis Kroetz neben der Handlung und Interpretation auch das biographische Umfeld ausgeleuchtet und ständig Querverbindungen gezogen werden, macht das Buch jeden neugierig, der sich für die Bühne und das Volksstück interessiert.