Francisco de Goya and the Art of Critique

مطالعه ای نوآورانه در مورد بسط بی سابقه گویا از کارکرد انتقادی اثر هنری

فرانسیسکو دو گویا و هنر نقد رابطه بین مجموعه عظیم، خارق العاده و گاه گیج کننده آثار گویا و مسائل به هم پیوسته مدرنیته، روشنگری و نقد را بررسی می کند. کاسکاردی با استثنا از دیدگاه‌های متعارفی که عمدتاً بر تاریک‌ترین تصاویر گویا تکیه می‌کنند تا ارتباط او با مدرنیته را مشخص کند، استدلال می‌کند که کل آثار گویا درگیر نقدی کامل از جهان‌های اجتماعی و تاریخی مدرن است، که با این وجود بخشی جدایی‌ناپذیر از آن باقی مانده است. کتاب با شکاف ظاهری که فرض می‌شود فاجعه‌های جنگ و به اصطلاح نقاشی‌های سیاه را از صحنه‌های زندگی بورژوازی گویا یا از پرتره‌های خوش اخلاق اشراف جدا می‌کند، حساب می‌کند. ، نظامیان و روشنفکران. نشان می‌دهد که چگونه این تضادهای آشکار دروازه‌ای به عملکرد انتقادی گویا در مقابل مدرنیته اروپایی که معمولاً با ارزش‌های روشنگری حاکم در فرانسه، انگلستان و آلمان مرتبط است، به ما می‌دهد. در نشان دادن تعهد گویا به پروژه نقد، کاسکاردی جایگزینی برای خوانش‌های جا افتاده از آثار گویا ارائه می‌کند، که عموماً نقد اجتماعی صریح مشهود در آثاری مانند کاپریچوس را تصدیق می‌کند. که در مورد آن دسته از آثاری که آشکارا مضامین اجتماعی یا سیاسی را در بر نمی گیرند، حرف چندانی برای گفتن ندارند. در فرانسیسکو دو گویا و هنر نقد، کاسکاردی نشان می‌دهد که چگونه گویا به طور پیوسته درگیر پاسخی انتقادی به بسیاری از عوامل مختلف و نه فقط بازنمایی آن‌ها بود. اغلب برای توضیح آثارش از جمله تاریخ، سیاست، فرهنگ عامه، مذهب و تاریخ خود هنر به کار می رود.

An innovative study of Goya's unprecedented elaboration of the critical function of the work of art

Francisco de Goya and the Art of Critique probes the relationship between the enormous, extraordinary, and sometimes baffling body of Goya’s work and the interconnected issues of modernity, Enlightenment, and critique. Taking exception to conventional views that rely mainly on Goya’s darkest images to establish his relevance for modernity, Cascardi argues that the entirety of Goya’s work is engaged in a thoroughgoing critique of the modern social and historical worlds, of which it nonetheless remains an integral part. The book reckons with the apparent gulf assumed to divide the Disasters of War and the so-called Black Paintings from Goya’s scenes of bourgeois life or from the well-mannered portraits of aristocrats, military men, and intellectuals. It shows how these apparent contradictions offer us a gateway into Goya’s critical practice vis-à-vis a European modernity typically associated with the Enlightenment values dominant in France, England, and Germany. In demonstrating Goya’s commitment to the project of critique, Cascardi provides an alternative to established readings of Goya’s work, which generally acknowledge the explicit social criticism evident in works such as the Caprichos but which have little to say about those works that do not openly take up social or political themes. In Francisco de Goya and the Art of Critique, Cascardi shows how Goya was consistently engaged in a critical response to―and not just a representation of―the many different factors that are often invoked to explain his work, including history, politics, popular culture, religion, and the history of art itself.