Foucault in Iran: Islamic Revolution after the Enlightenment

آیا سیزده مقاله‌ای که میشل فوکو در سال‌های 1978-1979 در تأیید انقلاب ایران نوشت، انحرافی از آثار قبلی‌اش بود یا تله‌ای اجتناب‌ناپذیر از موضع او در قبال عقلانیت روشنگری، همانطور که منتقدان مدت‌ها ادعا می‌کردند؟ بهروز قمری تبریزی معتقد است که منتقدان اشتباه می کنند. او اعلام می‌کند که فوکو دریافته بود که ایرانیان در آستانه‌ای هستند و به این فکر می‌کردند که آیا می‌توان به عزت، عدالت و آزادی خارج از نقشه‌های شناختی و اصول روشنگری اروپا فکر کرد؟

فوکو در ایران نه تنها بر اهمیت نوشته‌های این متفکر بزرگ در مورد انقلاب، بلکه بر اثر عمیق این رویداد در سخنرانی‌های بعدی او در زمینه اخلاق، معنویت و سخنرانی بی باک رویدادهای معاصر پس از 11 سپتامبر، جنگ با تروریسم، و قیام های اعراب، مقالات فوکو در مورد انقلاب ایران را بیش از هر زمان دیگری مرتبط کرده است. قمری تبریزی نشان می‌دهد که فوکو چگونه در انقلاب نمونه‌ای از فلسفه ضد غایت‌شناختی خود را می‌دید: اینجا رویدادی بود که در گفتمان‌های مترقی هنجاری تاریخ نمی گنجید. آنچه او را به انقلاب ایران جذب کرد دقیقاً ابهام آن بود.

این اثر میان رشته‌ای که از لحاظ نظری پیچیده و از نظر تجربی غنی است، بحثی پر جنب و جوش را در پافشاری خود برانگیخت که آنچه که نوشته فوکو را آگاه کرد، تلاشی برای درک اسلام‌گرایی نبود، بلکه بلکه اعتقاد او به اینکه عقلانیت روشنگری دروازه امکانات ناشناخته را بر روی جوامع بشری نبسته است.