FORTRAN für Ingenieure: Eine Anleitung zum praktischen Gebrauch mit Hinweisen für Leser mit BASIC-Kenntnissen

یکی از قابلیت‌های اساسی رایانه‌های دیجیتال، توانایی ذخیره اطلاعات است. کاربر می تواند اطلاعاتی را ذخیره کرده باشد که به آنها مخابره شده است. او می تواند محتوای حافظه را مشخص کند و دستورالعمل هایی را فرموله کند که اطلاعات جدیدی را از اطلاعات ذخیره شده به دست آورده و سپس دوباره آن را ذخیره کند. چگونه با جزئیات کار می کند؟ بیت به عنوان کوچکترین واحد ذخیره سازی با 2 حالت متمایز (معمولاً 0 و 1 نامیده می شود) برای برنامه های معمول اندازه ای دشوار است. بلکه کوچکترین واحدی که در زمینه کاربردهای عددی به آن پرداخته می شود کلمه حافظه است. این شامل گروهی از بیت ها است که طول کلمه آن توسط سازنده کامپیوتر مشخص شده است. کلمات 32 بیتی رایج هستند. اما کامپیوترهایی با کلمات 16 بیتی، 64 بیتی و برخی طول کلمات دیگر نیز وجود دارد. مبتدی نیازی به دانستن طول کلمه فعلی ماشین حساب خود ندارد، اما باید به خاطر داشته باشد که یک کلمه برای ذخیره یک عدد استفاده می شود - صرف نظر از مقدار عددی. تقریباً همه رایانه ها با طول کلمه ثابت کار می کنند. آنها فقط می توانند تعداد زیادی اعداد را تشخیص دهند. به طور خاص، بزرگ‌ترین عددی وجود دارد که می‌توان آن را نشان داد که ارزش آن معمولاً نیازی به دانستن ندارد. اگر می خواهید به یک کلمه حافظه دسترسی داشته باشید، باید مکان آن در حافظه، آدرس مکان آن را بدانید. در روزهای اولیه EDP، مدیریت مربوط به مکان های حافظه باید توسط برنامه نویس مراقبت می شد. از سوی دیگر، در FORTRAN (و سایر زبان‌های برنامه‌نویسی)، مکان‌ها به‌طور نمادین با استفاده از به اصطلاح متغیرها آدرس‌دهی می‌شوند. نام متغیر مربوط به آدرس است. نام‌های مختلف به معنای مکان‌های حافظه متفاوت است.

Eine der grundlegenden Fähigkeiten von Digitalrechnern ist, Informationen speichern zu können. Der Benutzer kann sich gespeicherte Informationen mitteilen lassen. Er kann Speicherinhalte vorgeben und Anweisungen formulieren, die aus gespeicherten Informa­ tionen neue gewinnen und wiederum speichern. Wie läuft das im einzelnen ab? Das Bit als kleinste Speichereinheit mit 2 unterscheidbaren Zuständen (meistens 0 und 1 genannt) ist für die gängigen Anwendungen eine unhandliche Größe. Die kleinste Ein­ heit, die im Bereich numerischer Anwendungen angesprochen wird, ist vielmehr das Speicherwort. Es umfaßt eine Gruppe von Bits, wobei die Wortlänge vom Rechnerher­ steller festgelegt wird. Verbreitet sind 32-Bit-Worte. Man findet aber auch Rechner mit 16-, mit 64-Bit-Worten und mit manch anderer Wortlänge. Die aktuelle Wortlänge seines Rechners braucht der Anfänger nicht zu wissen, aber er sollte sich einprägen, daß zum Speichern einer Zahl ein Wort benutzt wird - unabhängig vom Zahlenwert. Fast alle Rechner arbeiten mit fester Wortlänge. Sie können nur endlich viele Zahlen unterschei­ den. Insbesondere gibt es eine größte darstellbare Zahl, deren Wert man in der Regel aber auch nicht wissen muß. Will man auf ein Speicherwort zugreifen, muß man seine Lage im Speicher, seine Platz­ adresse kennen. Die damit verbundene Verwaltung der Speicherplätze mußte in den Kinderjahren der EDV vom Programmierer erledigt werden. In FORTRAN (und anderen Programmiersprachen) hingegen werden die Plätze symbolisch adressiert über sog. Variab­ len. Der Variablenname entspricht der Adresse. Verschiedene Namen bedeuten verschie­ dene Speicherplätze.