Formale Methoden und kleine Systeme: Lernen, leben und arbeiten in formalen Umgebungen

چند نفر می توانند در یک مکالمه شرکت کنند؟ سه چهار پنج. این سخت خواهد بود. همه چیز در زیر جدی می شود: یک کلمه در خصوصی. حتی با یک تک گویی، من هنوز دو نفریم. اگر گروه بزرگ‌تر باشد، ساختارها پدیدار می‌شوند: سخنگویان ظاهر می‌شوند، زیرگروه‌ها ظاهر می‌شوند، برخی هرگز فرصتی برای صحبت پیدا نمی‌کنند، ساکت می‌شوند. اگر شرکت کنندگان حتی بیشتر باشند، اقداماتی انجام می شود: درخواست برای سخنرانی، سخنرانان، گروه های کاری. به ابزارهایی نیاز دارید: لیست بلندگوها، میکروفون ها. باید با صدای بلند و واضح صحبت کرد. فرد دیگر فرد را نمی شناسد. شما دیگر یاد نمی گیرید، شما نظر خود را می گویید. هر چه گروه بزرگتر باشد، فاصله بیشتر و درک یکدیگر دشوارتر است. من حتی واقعا نمی توانم به کسانی که در کنارم ایستاده اند گوش دهم. مشکلات گروه های بزرگ می تواند در گروه های کوچک نیز رخ دهد. در طول یک بحران زناشویی، ناگهان شما فقط می توانید به صورت مکتوب ارتباط برقرار کنید. آیا باید ساعات اداری را تنظیم کنید. شما نمی شنوید که همسرتان چه می گوید. دیگر نمی تواند ارتباط برقرار کند یه چیزی خیلی بزرگ شده بزرگ یا کوچک بودن یک گروه تنها به تعداد آنها بستگی ندارد. پس چی؟ با فرم‌های ثابت، درک را در گروه‌های بزرگ‌تر فعال یا بهبود می‌دهیم: همه به نوبت می‌رسند. همه ما به یک زبان صحبت می کنیم. ما به یکدیگر احترام می گذاریم اما فرم ها منجمد می شوند. احترام به تحقیر تبدیل می‌شود که در لباس ادب پنهان می‌شود. ما در عبارات صحبت می کنیم. پشت دستان بسته با همسایه زمزمه می کند. باز هم، نوع اشکال مهم نیست، بلکه آنچه از آنها می سازیم مهم است.

Wieviele Menschen können an einem Gespräch teilnehmen? Drei, vier, fünf. Darüber wird's schwierig. Darunter wird's ernst: ein Wort unter vier Augen. Auch bei einem Selbstgespräch bin ich noch ZU zweit. Ist die Gruppe größer, bilden sich Strukturen heraus: Es treten Wortführer auf, Untergruppen erscheinen, manche kommen nie zu Wort, werden schweigsam. Bei noch mehr Teilnehmern ergreift man Maßnahmen: Wortmeldungen, Refer­ enten, Arbeitsgruppen; braucht man Hilfsmittel: Rednerlisten, Mikrofone; muß man laut und deutlich reden; lernt man die einzelnen nicht mehr kennen; lernt man nicht mehr, sondern sagt seine Meinung. Je größer die Gruppe, desto größer die Abstände und desto schwieriger die Verständigung. Ich kann nicht einmal denen richtig zuhören, die neben mir stehen. Die Probleme zu großer Gruppen können auch in kleinen auftreten. Während einer Ehekrise kann man auf einmal nur noch schriftlich kommunizieren; muß man Sprechzeiten festlegen; hört man nicht, was der Partner sagt; kann sich nicht mehr verständigen. Etwas ist zu groß geworden. Ob eine Gruppe groß oder klein ist, hängt nicht nur von der Anzahl ab. Also wovon dann? Mit festen Formen ermöglichen oder verbessern wir die Verständigung in größeren Gruppen: Jeder kommt mal dran; wir sprechen alle eine Sprache; wir achten uns. Aber Formen erstarren. Aus der Achtung wird Verachtung, als Höf­ lichkeit getarnt. Wir reden in Floskeln. Tuscheln hinter vorgehaltener Hand mit dem Nachbarn. Wieder kommt es nicht auf die Art der Formen an, sondern was wir daraus machen.