Formal and Transcendental Logic

2 مورد سؤال قرار می گیرد، پس طبیعتاً هیچ واقعیتی، علمی، قابل فرض نیست. بنابراین افلاطون در مسیر ایده ناب قرار گرفت. دیالکتیک ایده‌های ناب او که از علوم بالفعل جمع‌آوری نشده، بلکه شکل‌دهنده هنجارهای ناب است - همانطور که می‌گوییم منطق او یا نظریه علم او - برای اولین بار برای هدایت عمل آن علم اصیل را ممکن می‌سازد. . و دقیقاً در تحقق این حرفه، دیالکتیک افلاطونی در واقع به ایجاد علوم به معنای حامله کمک کرد، علومی که آگاهانه توسط ایده علم منطقی تداوم یافتند و در پی تحقق آن بودند تا آنجا که ممکن بود. ریاضیات و علوم طبیعی سختگیرانه‌ای بودند که پیشرفت‌های بعدی آنها در مراحل بالاتر علوم جدید ما است. اما رابطه اصلی بین منطق و علم در دوران مدرن دچار تغییر و تحول قابل توجهی شده است. علوم خود را مستقل ساختند. آنها بدون اینکه بتوانند روحیه خود توجیه انتقادی را به طور کامل ارضا کنند، روش های بسیار متفاوتی را شکل دادند، که درست است، ثمربخشی آنها عملاً قطعی بود، اما بهره وری آنها با بینش نهایی روشن نشد. آنها این روش ها را نه در واقع با ساده لوحی انسان های روزمره، بلکه با ساده لوحی در سطح بالاتری شکل دادند، که توسل به ایده ناب، توجیه روش با اصول ناب، بر اساس امکانات و ضرورت های پیشینی نهایی را کنار گذاشت. p>

2 called in question, then naturally no fact, science, could be presupposed. Thus Plato was set on the path to the pure idea. Not gathered from the de facto sciences but formative of pure norms, his dialectic of pure ideas - as we say, his logic or his theory of science - was called on to make genuine 1 science possible now for the first time, to guide its practice. And precisely in fulfilling this vocation the Platonic dialectic actually helped create sciences in the pregnant sense, sciences that were consciously sustained by the idea of logical science and sought to actualize it so far as possible. Such were the strict mathematics and natural science whose further developments at higher stages are our modern sciences. But the original relationship between logic and science has undergone a remarkable reversal in modern times. The sciences made themselves independent. Without being able to satisfy completely the spirit of critical self-justification, they fashioned extremely differentiated methods, whose fruitfulness, it is true, was practically certain, but whose productivity was not clarified by ultimate insight. They fashioned these methods, not indeed with the everyday man's naivete, but still with a naivete of a higher level, which abandoned the appeal to the pure idea, the justifying of method by pure principles, according to ultimate apriori possibilities and necessities.