Foreign Capital, Savings and Growth: An International Cross-Section Study

اختلاف روزافزون بین کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه بار دیگر بحث در مورد شایستگی نسبی سرمایه گذاری خارجی را به عنوان ابزاری که به موجب آن کشورهای توسعه یافته می توانند به کشورهای در حال توسعه در دستیابی به نرخ معقول رشد و همچنین جلوگیری از آن کمک کنند را برانگیخته است. شکاف در حال افزایش بین شمال و جنوب از بیشتر شدن بیشتر است. این علاقه دوباره به بحث در کنفرانس اقتصادی شمال-جنوب اخیراً در کانکون، مکزیک به شدت برجسته شد. در آنجا، ایالات متحده این موضع را گرفت که افزایش گسترده کمک های خارجی نه عملی است و نه بهترین وسیله برای تضمین رشد مستمر و رضایت بخش در کشورهای در حال توسعه. در عوض راه حل را باید در وابستگی به اقتصاد بازار آزاد و جریان سرمایه گذاری خارجی خصوصی یافت. در پس این دیدگاه‌ها، البته پرسش‌های اساسی‌تری نهفته است: به عنوان مثال، نقش شرکت‌های چند ملیتی در کشورهای در حال توسعه چگونه باید باشد، زیرا آنها منبع اصلی سرمایه‌گذاری خصوصی خارجی هستند؟ آیا باید همکاری بیشتری بین بخش های عمومی شمال و جنوب وجود داشته باشد؟ بهترین ابزار برای پر کردن شکاف اقتصادی بین شمال و جنوب چیست: از طریق انتقال مستقیم ثروت از شمال به جنوب یا از طریق افزایش نرخ رشد جنوب از طریق انتقال فناوری و ورود سرمایه‌گذاری توسط شرکت‌های چندملیتی؟ این سوالات نه تنها برای اقتصاد

The growing disparity between the developed and the developing countries has once again rekindled the debate about the relative merits of foreign investment as means whereby the developed countries can help the devel­ oping countries in both achieving a reasonable rate of growth and also from preventing the widening gap between the North and the South from widening even further. This renewed interest in the debate was most sharply highlighted at the recently concluded North-South economic summit conference at Cancun, Mexico. There, the United States took the position that massive increases in foreign aid were neither practical nor the best means of ensuring continuing and satisfactory growth in the developing countries. Rather the solution was to be found in depending on a free market economy and on inflows of private foreign investment. Behind these views, of course lie the more fundamental questions: for example, what should be the role of multinational corporations in the developing countries since they constitute the main source of foreign private investment? Should there be greater cooperation between the public sectors of the North and the South? What is the best means of bridging the economic gap between the North and the South: through direct transfers of wealth from the North to the South or through raising South's growth rates via the transfer of technology and the inflow of investment by multinationals? These questions are of fundamental importance and have wide ranging implications, not only for the economic