Flavor and soul: Italian America at its African American edge

در ایالات متحده، فرهنگ های آمریکایی آفریقایی تبار و ایتالیایی بیش از صد سال است که در هم تنیده شده اند. از همان اوایل قرن نوزدهم، ستاره اپرای آفریقایی آمریکایی، توماس باورز - \"ماریو رنگی\" - تا کارآفرین هیپ هاپ پاف ددی که خودش را "سیناترای سیاه" می نامد. عمیق و گسترده هنگامی که شروع به جستجو کنید، این اتصالات را در همه جا پیدا خواهید کرد. سیناترا روی تاب لیموزین گروه کانت بیزی به بل کانتو می خندد. اسنوپ داگ ماهرانه از خط "من خوش شانس هستم لوسیانو هستم که سوپرانو بخوانم." مانند پیتزا فروشی و شیرینی فروشی بروکلین در کار درست را انجام بده و تب جنگل<اسپایک لی /i>، یا حواشی بسکتبال که ریک پیتینو و جان کالیپاری، مربیان ایتالیایی-آمریکایی، آن را با بازیکنان آمریکایی آفریقایی تبارشان مخلوط می‌کنند، ارتباطات سیاه‌پوستان/ایتالیایی چیزی است که قابل مشاهده و بررسی است.

در طعم و روح، جان جناری به این موضوع توجه می کند...

In the United States, African American and Italian cultures have been intertwined for more than a hundred years. From as early as nineteenth-century African American opera star Thomas Bowers—"The Colored Mario"—all the way to hip-hop entrepreneur Puff Daddy dubbing himself "the Black Sinatra," the affinity between black and Italian cultures runs deep and wide. Once you start looking, you'll find these connections everywhere. Sinatra croons bel canto over the limousine swing of the Count Basie band. Snoop Dogg deftly tosses off the line "I'm Lucky Luciano 'bout to sing soprano." Like the Brooklyn pizzeria and candy store in Spike Lee's Do the Right Thing and Jungle Fever, or the basketball sidelines where Italian American coaches Rick Pitino and John Calipari mix it up with their African American players, black/Italian connections are a thing to behold—and to investigate.

In Flavor and Soul, John Gennari spotlights this...