Fine Structure Immunocytochemistry

میکروسکوپ الکترونی در علوم زیستی را می توان به دو رشته تقسیم کرد. اولین مورد، مربوط به جزئیات با وضوح بالا از ذرات یا ساختارهای تناوبی است، که بیشتر بر اساس اصول نظری صحیح فیزیک است. رشته دوم، به مراتب بزرگتر، علاقه مند به اطلاعات قابل دستیابی از بخش های نازک است. پس زمینه تئوریک آن گروه از تکنیک ها برای آماده سازی و مشاهده مقاطع نازک اغلب نادقیق و "شل" است، زیرا نیاز به یک کلمه بهتر است. آنچه باید شیمی باشد اغلب به کیمیا نزدیکتر است. این نوع میکروسکوپ الکترونی اغلب با دستور العمل های عرفانی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود، گنجانده شده است. مسلماً، بسیاری از فرآیندهای درگیر، مانند فرآیندهای مورد نیاز برای جاسازی بافت در رزین‌های اپوکسی، شامل چندین مرحله به هم پیوسته است که پیگیری جزئیات هر یک از این مراحل را دشوار می‌کند. با این حال، اگر همه این مراحل در برخی از رازها پنهان شده باشد، آیا واقعاً می توان به تصویر نهایی که روی صفحه EM ظاهر می شود اعتماد کرد؟ وقتی داده ها را به شکل نیمه کمی ارائه می کنیم، آیا واقعاً راهی بهتر از دسته بندی پارامترها با ++، +/- و غیره برای انجام آن وجود ندارد؟ چه اتفاقی می‌افتد وقتی قسمت‌ها را با آنتی‌بادی برچسب‌گذاری کنیم؟ آیا کل کسب و کار لزوماً باید بیشتر از یک «هنر» باشد تا یک «علم»؟ با تأمل در مورد این مشکلات در سال 1981، این تصور را داشتم که بسیاری از کتاب های درسی چند تالیفی که در آن زمان وجود داشت (و از آن زمان به بعد ظاهر شدند) تمایل به تشدید یا حداقل تداوم این موضوع داشتند

Electron microscopy in the biological sciences can be divided into two disciplines. The first, concerned with high resolution detail of particles or periodic structures, is mostly based on sound theoretical principles of physics. The second, by far the larger discipline, is interested in the information obtainable from thin sections. The theoretical back­ ground to those groups of techniques for preparing and looking at thin sections is often inexact and "loose", for want of a better word. What should be chemistry is often closer to alchemy. This kind of electron microscopy is often enshrined with mystical recipes, handed down from generation to generation. Admittedly, many of the processes involved, such as those required to embed tissue in epoxy resins, involve multiple interconnected steps, which make it difficult to follow the details of anyone of these steps. If all these steps are shrouded in some mystery, however, can one really trust the final image that emerges on the EM screen? When we present the data in some semi­ quantitative form is there really no better way to do it than to categorize the parameters with ++, +/-, etc? What happens when one labels the sections with antibodies? Does the whole business necess­ arily need to be more of an "art" than a "science"? Upon reflecting on these problems in 1981, I had the impression that many of the multi-authored textbooks that existed then (and that have appeared since) tended to exacerbate or at least perpetuate this