Figures of Identity: Goethe’s Novels and the Enigmatic Self

مسئله انسجام در رمان‌های گوته، که مانند فاوست، توجه او را در طول زندگی خلاقانه‌اش به خود جلب کرد، اخیراً چند منتقد را به خود مشغول کرده است. مطالعه پروفسور Muenzer جامع ترین تلاش از این نوع را با بررسی ماهیت مشکل ساز تعریف از خود از طریق چهار رمان و ظهور آن به عنوان فرآیند گفتمانی تخیل ارائه می دهد.

موئنزر پیشنهاد می‌کند که خود این متون به‌عنوان یک ساختار نمادین تکامل می‌یابد که الگوی تعقیب هر یک از قهرمان‌های آن‌ها را ثبت می‌کند و خواننده را به سمت سه هدف اساسی آرمان انسانی سوق می‌دهد. بنابراین، ورتر آرزوی هدفمندی را به عنوان مرکز تحقق غایت شناختی دارد، در حالی که قهرمان کارآموزی ویلهلم مایستر به مرکز ایدئولوژیک مشارکت در میل اجتماعی خود اشاره می کند. ادوارد، در همبستگی‌های انتخابی، تصور می‌کند که مرکز قدرت باستان‌شناسی را از طریق استراتژی‌های معمولی خود ادعای خود اشغال می‌کند.

گوته در آخرین رمان خود، سفیرانی ویلهلم مایستر، نیاز به تعادل بین این رفتارهای خودآگاهانه را با نگرش انکار خود بیان می کند. ظاهراً ذهن می تواند خود را از طریق مراکز هدف، نظم و قدرت جهت دهی کند، اما باید توهم دستیابی به آنها را نیز تشخیص دهد. هویت مستلزم حضور ماهوی نیست و نتیجه خودتعریف گوته کار تفسیری است.

هر یک از تفاسیر پروفسور مونزر بر اساس این فرض هدایت شده است. او نتیجه می گیرد که علایق همه قهرمانان رمان گوته «به عنوان موقعیت هایی جهت دهنده به سمت اهدافی است که به معنای واقعی کلمه قابل دستیابی نیستند». در نتیجه، قطعنامه های نمادین پیشنهاد می شود. اینها سپس مشکلات جدیدی را به عنوان نقطه عزیمت در کارهای بعدی معرفی می کنند. دستور کار پنهان آثار گوته به عنوان یک رمان نویس، خودی است که به عنوان یک مشکل متنی وجود دارد، مجموعه ای از حرکت های تفسیری که با تکمیل یکدیگر در داستان های روایی، دستیابی به حضور خود را بی پایان به تعویق می اندازد.

The question of coherence in Goethe's novels, which, like Faust, compelled his attention throughout his creative life, has only recently occupied a few critics. Professor Muenzer's study offers the most comprehensive effort of this kind by examining the problematic nature of self-definition through the four novels and its emergence as a discursive process of the imagination.

The self of these texts, Muenzer suggests, evolves as a symbolic construct that records a patter of pursuit for each of their protagonists and orients the reader toward three basic goals of human aspiration. Thus, Werther aspires to purposefulness as a center of teleological fulfillment, while the hero of Wilhelm Meister's Apprenticeship refers to an ideological center of participation in his social desire. Eduard, in The Elective Affinities, presumes to occupy a center of archaeological power through his typically self-assertive strategies.

In the last of his novels, Wilhelm Meister's Journeymanship, Goethe articulates the need to balance all such self-involved behavior with an attitude of self-denial. Apparently, the mind can orient itself through centers of purpose, order, and power, but it must also recognize the illusion of their attainment. Identity does not involve a substantive presence, and the result of self-definition for Goethe is interpretive work.

Each of Professor Muenzer's interpretations has been guided by this premise. The interests of all of Goethe's novelistic protagonists, he concludes, "serve as orienting postures toward goals that cannot be literally achieved." Consequently, symbolic resolutions are proposed. These then introduce new problems as points of departure in subsequent works. The hidden agenda of Goethe's work as a novelist is a self that exists as a textual problem, a series of interpretive moves that endlessly defer the attainment of self presence by supplementing each other in narrative fictions.