Figures of History

در این کتاب مهم جدید، فیلسوف برجسته ژاک رانسیر به تأملات خود در مورد قدرت نمایندگی آثار هنری ادامه می دهد. هنر چگونه رویدادهایی را که یک دوره را در برگرفته اند، ارائه می کند؟ چه نقشی را برای کسانی که آنها را به اجرا درآورده اند یا قربانیان چنین وقایعی محول می کند؟

رانسیر این پرسش‌ها را در ارتباط با آثار کلود لنزمان، گویا، مانه، کاندینسکی و بارنت نیومن و دیگران در نظر می‌گیرد و نشان می‌دهد که این مسائل نه تنها به تماشاگر محدود نمی‌شود، بلکه پیامدهای بیشتری نیز دارد. خود تاریخ هنر.

از نظر رانسیر، هر تصویر، در آنچه نشان می‌دهد و آنچه پنهان می‌کند، چیزی در مورد آنچه نشان دادن مجاز است و آنچه باید در هر مکان و زمان معینی پنهان شود، می‌گوید. در واقع این تصویر، در عمل نشان دادن و پنهان کردن خود، می تواند بحث هایی را که تاریخ رسمی یک بار برای همیشه مشخص کرده بود، دوباره باز کند. او استدلال می‌کند که بازنمایی گذشته می‌تواند تاریخ را زندانی کند، اما می‌تواند معنای واقعی آن را نیز آزاد کند.

In this important new book the leading philosopher Jacques Rancière continues his reflections on the representative power of works of art. How does art render events that have spanned an era? What roles does it assign to those who enacted them or those who were the victims of such events?

Rancière considers these questions in relation to the works of Claude Lanzmann, Goya, Manet, Kandinsky and Barnett Newman, among others, and demonstrates that these issues are not only confined to the spectator but have greater ramifications for the history of art itself.

For Rancière, every image, in what it shows and what it hides, says something about what it is permissible to show and what must be hidden in any given place and time. Indeed the image, in its act of showing and hiding, can reopen debates that the official historical record had supposedly determined once and for all. He argues that representing the past can imprison history, but it can also liberate its true meaning.