Figural Philology: Panofsky and the Science of Things

اگرچه این کتاب از میراث پانوفسکی الهام گرفته شده است، اما در نقاط خاصی از اهداف اعلام شده اروین پانوفسکی متفاوت است و توجه را به چندین جنبه جلب می کند که تا کنون کمتر در دریافت فکری او برجسته شده بود. اصرار بر اهمیت شمایل شناسی به عنوان روشی برای تاریخ هنر و به طور کلی علوم انسانی، نشان می دهد که چگونه بررسی این موضوع باعث ارتقای همکاری بین تاریخ هنر و تاریخ فلسفه می شود. این بحث می‌کند که آیا روش پانوفسکی می‌تواند برای پرسش‌های کلی در معرفت‌شناسی علوم تاریخی که آثار انسانی را بررسی می‌کند، مفید باشد یا خیر.

فلسفه نگاریهمچنین نشان می دهد که پانوفسکی با زبان شناسی عاشقانه قرن بیستم قرابت دارد. خوانش آثار پانوفسکی در کنار کارهای فیلولوژیکی اریش اورباخ و چندین نویسنده دیگر نشان می‌دهد که تخصیص مناسب انگیزه‌های زبان‌شناختی می‌تواند راهی برای خروج از تضاد روش‌شناختی بین رویکردهای فرافرمالیستی و فرانظری به تاریخ هنر فراهم کند. .

Though inspired by a Panofskyan legacy, this book diverges at certain points from Erwin Panofsky's declared objectives, and calls attention to several of aspects that were until now less accentuated in his intellectual reception. Insisting on the importance of iconology as a method for art history and the humanities in general, it shows how examining this promotes a cooperation between the history of art and the history of philosophy. It discusses whether Panofsky's method could be of use for general questions in the epistemology of the historical sciences that examine human works.

Figural Philology also shows that Panofsky shares affinities with twentieth-century romance philology. A reading of Panofsky's work alongside the philological enterprise of Erich Auerbach and several other authors demonstrates that a proper appropriation of the philological impulse can provide a way out of the methodological antimony still hanging between hyper-formalist and hyper-theoretical approaches to the history of art.