Fighting Traffic: The Dawn of the Motor Age in the American City (Inside Technology)

قبل از ظهور خودرو، کاربران خیابان‌های شهر متنوع بودند و شامل کودکان در حال بازی و عابران پیاده می‌شدند. تا سال 1930، بیشتر خیابان‌ها عمدتاً یک گذرگاه موتوری بودند که در آن کودکان به آن تعلق نداشتند و عابران پیاده به عنوان «جای‌واکر» محکوم می‌شدند. در مبارزه با ترافیک، پیتر نورتون استدلال می کند که برای جا دادن خودروها، شهر آمریکا نه تنها نیاز به یک تغییر فیزیکی، بلکه یک تغییر اجتماعی نیز دارد: قبل از اینکه شهر بتواند به خاطر رانندگان بازسازی شود، خیابان های آن باید از نظر اجتماعی به عنوان مکان هایی بازسازی می شدند که رانندگان در آن قرار می گرفتند. متعلق بود. او می نویسد که این یک تکامل نبود، بلکه یک انقلاب خونین و گاه خشن بود. نورتون توضیح می‌دهد که چگونه کاربران خیابانی برای تعریف و بازتعریف خیابان‌ها تلاش کردند. او تحولات در سال‌های انتقالی مهم از دهه 1910 تا 1930 را بررسی می‌کند و یک کمپین گسترده ضد خودرو را کشف می‌کند که رانندگان را به عنوان «گرازهای جاده» یا «شیاطین سرعت» و خودروها را به‌عنوان «جنگ‌بازان» یا «ماشین‌های مرگ» مورد تحقیر قرار می‌داد. او دیدگاه‌های همه کاربران را در نظر می‌گیرد - عابران پیاده، پلیس (که باید «پلیس راهنمایی و رانندگی» می‌شدند)، راه‌آهن‌های خیابانی، مشاغل مرکز شهر، مهندسان ترافیک (که اغلب اتومبیل‌ها را مشکل می‌دانستند، نه راه‌حل)، و مروج خودرو. او متوجه می شود که عابران پیاده و والدین از نظر اخلاقی مبارزات انتخاباتی انجام داده و برای «عدالت» مبارزه می کنند. شهرها و مشاغل مرکز شهر سعی کردند به نام «کارایی» ترافیک را تنظیم کنند. در همین حال، گروه‌های ذینفع خودرویی، با استناد به «آزادی» - یک موضع لفاظی از قدرت خاص در ایالات متحده، ادعای خود را در خیابان‌ها مشروعیت بخشیدند. Fighting Traffic نگاهی تازه به منشأ شهر خودروسازی در آمریکا و چگونگی شکل‌دهی گروه‌های اجتماعی به تغییرات تکنولوژیکی ارائه می‌دهد. پیتر دی. نورتون استادیار گروه علوم، فناوری و جامعه در دانشگاه ویرجینیا است.