Fictions of Friendship in the Eighteenth-Century Novel

این کتاب تأثیر متقابل آرمان‌های دوستی و اشکال روایی را در داستان‌های بریتانیایی قرن هجدهم بررسی می‌کند. این بررسی می‌کند که چگونه رمان‌نویسان مختلف، از ساموئل ریچاردسون تا مری شلی، از مفاهیم کلاسیک و اولیه مدرن از دوستی واقعی به‌عنوان مدلی از آموزش مشارکتی استفاده کردند. این مطالعه با تجزیه و تحلیل نویسندگان، شرایط حرفه ای و مخاطبان آنها، نشان می دهد که چگونه لفاظی دوستی به وسیله ای برای احترام به قدرت فزاینده خوانندگان تبدیل شد، در حالی که به عنوان ابزاری نیمه پنهان برای متقاعد کردن خوانندگان مقاوم و رویارویی با زیبایی شناسی و زیبایی شناختی و زیبایی شناختی و زیبایی شناسی و مقابله با آنها عمل کرد. بحث های اخلاقی ادامه دارد این مطالعه به درک نقش های جنسیتی در تاریخ اولیه رمان با افشای تعامل ثابت بین مدل های زن و مرد دوستی کمک می کند. این نشان می‌دهد که این گفت‌وگوی جنسیتی، نحوه تصور رمان‌نویسان از درونیات شخصیت، سازگاری با جنبه‌های تجاری نوشتن، و جذب مخاطبان با جنسیت مختلط را شکل داد.

This book explores the reciprocal influence of friendship ideals and narrative forms in eighteenth-century British fiction. It examines how various novelists, from Samuel Richardson to Mary Shelley, drew upon classical and early modern conceptions of true amity as a model of collaborative pedagogy. Analyzing authors, their professional circumstances, and their audiences, the study shows how the rhetoric of friendship became a means of paying deference to the increasing power of readerships, while it also served as a semi-covert means to persuade resistant readers and confront aesthetic and moral debates head on. The study contributes to an understanding of gender roles in the early history of the novel by disclosing the constant interplay between male and female models of amity. It demonstrates that this gendered dialogue shaped the way novelists imagined character interiority, reconciled with the commercial aspects of writing, and engaged mixed-sex audiences.