Fellow Travelers: Indians and Europeans Contesting the Early American Trail

هنگامی که اروپایی‌ها برای اولین بار به سواحل آمریکای شمالی رسیدند، به قاره‌ای رسیدند که شبکه‌ای از مسیرهای بومی از آن عبور کرده بود. بازرگانان، مبلغان، دیپلمات ها و طبیعت گرایان که این مسیرها را طی می کردند به مهارت ها، دانش و حسن نیت مردم بومی که دقیقاً در تیررس استعمار قرار داشتند، وابسته بودند. این مطالعه در مورد همراهان بومی و اروپایی قرن 16 تا 19، یا به قول لوی «همسفران»، از مطالعات انسان‌شناسی استفاده می‌کند و روش‌شناسی قومی‌تاریخی را برای انتقال چگونگی سفر هندی‌ها و اروپایی‌ها با هم و دیدن چیزهای مشابه به کار می‌گیرد. آنها را به روش های بسیار متفاوت تفسیر کنید. لوی با بررسی نوشته‌های مسافران اروپایی که از ریو گرانده تا قطب شمال به مسیرها و رودخانه‌ها می‌رفتند، استدلال می‌کند که روابط سفر از الگوهای اجبار و ارتباط نادرست به مشارکت مبتنی بر مذاکره دقیق و دائمی تکامل یافته است. مسیر مشترک عرصه ای از معانی متضاد بود. لوی اشکال بسیاری از این مسابقات را بررسی می کند و اینکه چگونه آنها به شکل و سیر بزرگتر سفر استعماری کمک می کنند.

انتخاب یک مسیر بر دیگری، پذیرش یا رد توصیه، و تصمیم گیری برای احترام به عادت های سفر در مسیر دنباله رو. همه روی گام های کوچکی که هر سفر استعماری را تشکیل می دادند، تأثیر گذاشتند. لوی با نادیده گرفتن تصویر ساده از مسافران و کاوشگران اروپایی به عنوان قهرمانان، بر ماهیت احتمالی و وابسته این تلاش ها تأکید می کند و خاطرنشان می کند که بومیان برای اروپایی ها حیاتی بودند و بالعکس. بسیاری از بومیان نیز به همسفران خود تکیه کردند. واقعیت‌های مسیر به طور بالقوه تمایزات را در میان افرادی که غذای مشابهی می‌خورند، مسیر یکسانی را طی می‌کنند و اغلب لباس‌های مشابه می‌پوشند، مبهم می‌کند، با این حال مسافران برای حفظ تمایز بین آنها سخت تلاش می‌کنند. مسافران هندی و اروپایی با تقسیم سختی‌ها و بارهای مسیر و تکیه بر یکدیگر به طرق مختلف، سرنوشت خود را در هم آمیختند.

When Europeans first arrived on North American shores, they came to a continent crisscrossed by a well-trodden network of native trails. The traders, missionaries, diplomatists, and naturalists who traveled these trails depended in no small measure on the skills, knowledge, and goodwill of the native people who were squarely in colonization's crosshairs. This study of 16th- to 19-century native and European travel companions, or "fellow travelers," as Levy calls them, draws on anthropological studies and applies ethnohistorical methodology to convey how Indians and Europeans traveling together and seeing the same things might interpret them in very different ways. Examining the writings of European travelers who took to trails and rivers from the Rio Grande to the Arctic, Levy argues that travel relationships evolved from patterns of coercion and miscommunication to partnerships based on careful and constant negotiation. The shared trail was an arena of contested meanings. Levy explores the many forms such contests took and how they contributed to the larger shape and course of colonial travel.

Choosing one path over another, accepting or rejecting advice, and deciding whose travel habits to respect on the trail all influenced the small footsteps that made up every colonial trek. Dispelling the simplistic image of European travelers and explorers as heroes, Levy stresses the contingent and dependent nature of these endeavors, noting that natives were vital to the Europeans and vice versa; many natives came to rely on their fellow travelers as well. The realities of the trail potentially blurred distinctions among people eating the same food, treading the same path, and often wearing similar clothes, yet travelers worked hard to maintain distinctions between them. In sharing the rigors and burdens of the trail and relying on one another in a variety of ways, Indian and European travelers entwined their fates.